Dominique Abel, Fiona Gordon, Paris pieds nus (Ξυπόλυτοι στο Παρίσι 2016)

Dominique Abel, Fiona Gordon, Paris pieds nus (Ξυπόλυτοι στο Παρίσι 2016)

 Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θα ξεκινήσω ανορθόδοξα: μην τη χάσετε αυτή την κωμωδία. Είναι απολαυστικότατη και «μεταμοντέρνα», με την έννοια ότι ενσωματώνει στιλ από πολλά είδη της κωμωδίας. Θα θυμηθούμε τις βουβές κωμωδίες αλλά και τον Ζακ Τατί, θα δούμε μίνι μιούζικαλ ενώ ο άστεγος παραπέμπει στον Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Ντομινίκ Αμπέλ στο ρόλο του Ντομ, του άστεγου, μου θύμισε τον Πιέρ Ρισάρ στο «Ο κύριος αφηρημένος».

  Η Φιόνα θα πάει στο Παρίσι να δει την θεία της, παλιά χορεύτρια, η οποία την καλεί επειγόντως. Ο λόγος; Είναι ογδόντα οκτώ χρονών, ζει μόνη, και οι κοινωνικές υπηρεσίες θέλουν να τη στείλουν άρον άρον στο γηροκομείο. Αυτή τους ξεφεύγει, αλλά δεν τολμάει να γυρίσει σπίτι της.

  Φοβερό, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο στη Γαλλία. Καλύτερα να πεθαίνει κανείς σαν άνθρωπος στο σπίτι του παρά να παρατείνει τη ζωή του σαν σκύλος σε γηροκομείο. Εκτός βέβαια και αν είναι δική του επιλογή.

  Συνεχίζουμε.

  Στο Παρίσι θα χαθεί στη μετάφραση. Λίγα τα γαλλικά της (έρχεται από τον αγγλόφωνο Καναδά), δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Θα συναντηθεί με τον Ντομ χωρίς να ξέρει ότι είναι κολλητός της θείας της ο οποίος ζει σε μια σκηνή.

  Παρακάτω;

  Δεν έχει παρακάτω, σε μια κωμωδία η πλοκή υποχωρεί πάντα μπροστά στα κωμικά επεισόδια, που είναι άφθονα και ξεκαρδιστικά στην ταινία. Και βέβαια το happy end, το ειδύλλιο ανάμεσα στη Φιόνα και στον Ντομ, είναι δεδομένο, αν και απλώς υποδηλώνεται.

  Δεν συνηθίζω να κοιτάζω τους ηθοποιούς που παίζουν σε μια ταινία παρά αφού τη δω. Έτσι και τώρα, με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο Πιέρ Ρισάρ τον οποίο μου θύμισε ο Ντομινίκ Αμπέλ παίζει στην ταινία  ενσαρκώνοντας τον Duncan, ένα κολλητό της θείας, που είναι και αυτός χορευτής. Επίσης ότι στο ρόλο της θείας είναι η Εμανουέλ Ριβά, που όλοι τη θυμόμαστε στο «Χιροσίμα αγάπη μου».

  Καταραμένα γερατειά. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι ήσαν αυτοί.

  Και η δυσάρεστη έκπληξη: ψάχνοντας για τα βιογραφικά τους διαβάζω ότι η Εμανουέλ Ριβά έφυγε στις 27 Ιανουαρίου 2017, πλήρης ημερών βέβαια, ογδόντα εννιά χρονών.

  Ας είναι αφιερωμένο στη μνήμη της αυτό το κείμενο.