Από την Πέμπτη που μας
πέρασε στους κινηματογράφους.
Μια ακόμη ταινία με
ζόμπι που βλέπω. Η προηγούμενη, αν θυμάμαι καλά, ήταν μια κορεάτικη.
Ο σκηνοθέτης δεν
καθυστερεί να μας μπάσει στο φανταστικό του horror.
Ο ήρωάς μας πηγαίνει
στο σπίτι της πρώην του για να πάρει κάποιες κασέτες. Πέφτει πάνω σε ένα πάρτι.
Υπάρχει κάποια στιγμή μια ένταση με τον νυν της, αλλά λύνεται χάρη στην
ψυχραιμία της κοπέλας. Του λέει ότι είναι στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου.
Πηγαίνει, τις βρίσκει, κάθεται σε μια πολυθρόνα και αποκοιμιέται. Όταν ξυπνάει
και βγαίνει από το δωμάτιο βλέπει ότι τα πάντα είναι γης μαδιάμ. Μετά βλέπει
και δυο ζόμπι.
Του επιτίθενται. Προλαβαίνει
και κλείνεται στο δωμάτιο ενώ αυτά κτυπάνε επανειλημμένα την πόρτα να τη
σπάσουν. Κοιτάζει από το παράθυρο. Τα βλέπει όλα να απομακρύνονται σιγά σιγά
από το κτήριο. Ένας ζωντανός που προσπαθεί να ξεφύγει μπαίνοντας στο αμάξι του
δεν προλαβαίνει.
Κλείνει πόρτες και
παράθυρα στο κτίριο. Βρίσκει και μια καραμπίνα και την οπλίζει. Θα του
χρειαστεί. Είναι μόνος μέχρι που ανακαλύπτει ένα ζόμπι, που πριν ήταν γιατρός. Τον
απομονώνει πίσω από μια καγκελόπορτα. Κουβεντιάζει μαζί του, η μοναξιά είναι
αφόρητη. Κτυπάει σαν δαιμονισμένος κάποια κρουστά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τα
μαζέψει πάλι γύρω από το κτίριο.
Δεν είμαι καθόλου
φαν των horror, αλλά το
είδα επειδή παίζει μια αγαπημένη ηθοποιός, η Golshifteh Farahani την
οποία έχω δει σε πάρα πολλά έργα, κυρίως ιρανικά. Τώρα τελευταία κάνει καριέρα
στη Δύση. Κάνει την εμφάνισή της μετά τα δυο τρίτα του έργου. Ο ήρωάς μας τη
βρίσκει βαριά τραυματισμένη. Την περιθάλπει. Και πρέπει να αντιμετωπίσουν από κοινού
την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Θα τα καταφέρουν;
Η συνέχεια επί της οθόνης.
Posts
No comments:
Post a Comment