Yasujiro Ozu 19.The only son (Hitori musuko, 1936)

 

  Μια ακόμη συγκινητική ταινία του Όζου.

  Η μητέρα είναι χήρα και φτωχή, δεν έχει τη δυνατότητα να στείλει το γιο της στο γυμνάσιο. Όμως μετά την επίσκεψη του δασκάλου του που της λέει τι καλός μαθητής είναι ο γιος της και θα ήταν κρίμα να μη συνεχίσει, αποφασίζει να τον στείλει. Θα πουλήσει το σπίτι και το χωραφάκι που έχει για να τον σπουδάσει. Θα μένει στους κοιτώνες του εργοστασίου όπου εργάζεται.

  Μετά από δεκατρία χρόνια επισκέπτεται το γιο της στο Τόκιο. Τελικά δεν έγινε ο μεγάλος άνθρωπος που ονειρευόταν. Δουλεύει σε νυχτερινό σχολείο με χαμηλό μισθό και μόλις που τα φέρνει βόλτα. Στο μεταξύ έχει παντρευτεί και έχει ένα μωρό.

  Και ένας άλλος χωριανός του που πήγε με όνειρα στο Τόκιο δεν είχε καλύτερη τύχη. Έγινε σουβλατζής.

  Δανείζεται για να μπορέσει να υποδεχθεί τη μητέρα του. Όμως και πάλι τα χρήματα δεν φτάνουν. Η γυναίκα του τού δίνει κάποια χρήματα να ξεναγήσει τη μητέρα του. Δεν είναι σωστό να έλθει η γυναίκα και να κάνει την baby sitter. Πού τα βρήκε; Πούλησε το κιμονό της. Έτσι κι αλλιώς δεν το φορούσε.

  Όμως τα χρήματα ο άνδρας της θα τα δώσει για τη νοσηλεία ενός γειτονόπουλου που τον κλώτσησε ένα άλογο. Η μητέρα του είναι πολύ φτωχή. Και ακολουθεί αυτός ο διάλογος μεταξύ γιου και μάνας.

   -Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε. Χάλασε την επίσκεψή σου.

  -Κανένα πρόβλημα. Αντίθετα είμαι χαρούμενη που έχω τέτοιο γιο. Αυτό δεν θα συνέβαινε όπου και να με πήγαινες. Όταν είσαι φτωχός ξέρεις να εκτιμήσεις τέτοια πράγματα. Το ξέρω, γιατί κι εγώ φτωχή ήμουν.

  Και μετά από κάποιες στιγμές σιωπής:

  -Καλύτερα που δεν έγινες πλούσιος. Είμαι υπερήφανη για σένα. Είναι η καλύτερη ανάμνηση που θα πάρω μαζί μου.

  Ε, ναι, είναι κοινή πεποίθηση ότι οι πλούσιοι είναι σπάγκοι. Χθες ακόμη μου έλεγε την εμπειρία της μια φίλη μου.

  Σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί το «Five-Dedicated to Ozu» του Κιαροστάμι.  

  Μπορείτε να δείτε την ταινία στο youtube με διάφορους υπότιτλους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για τον «Χορό του λιονταριού».