Jan Komasa, Corpus Christi (2019)

Jan Komasa, Corpus Christi (2019)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Το «Σώμα του Χριστού» βασίζεται, όπως διαβάζουμε στην αρχή της ταινίας, σε πραγματικά γεγονότα. Ποια είναι αυτά;

  Να κάνω εδώ το σχόλιο: Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για όλα, μόνο για ελάχιστα, για αυτά που αποτελούν τον κεντρικό άξονα της πλοκής.

  Και ποια είναι αυτά σ’ αυτό το έργο;

  Ένας νεαρός που έχει αποφυλακισθεί με αναστολή και εργάζεται σε ένα ξυλουργείο, έχει μια έφεση στα θεία (πιστεύω ότι κάποιο γονίδιο υπάρχει σ’ αυτό, αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα) και βοηθάει τον παπά της φυλακής στη θεία λειτουργία. Κάποια «γεγονότα», που δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι είναι αυτά της ταινίας, τον οδήγησαν να δραπετεύσει και να παρουσιαστεί τελικά ως ένας περιπλανόμενος ιερέας. Θα αναλάβει προσωρινά καθήκοντα στο χωριό όπου τον οδήγησαν τα πόδια του, μια και ο ιερέας του είναι άρρωστος. Αναπτύσσει κοινωνικό έργο με αποτέλεσμα να γίνει πολύ αγαπητός, μέχρι βέβαια που τον εντόπισαν και οδηγήθηκε ξανά στη φυλακή.

  Καθώς είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος θα πραγματευθώ την ταινία σε σύγκριση με το «Marmulak», τη σαύρα, ιρανική ταινία του Kamal Tabrizi.

  Ένας κατάδικος το σκάει και εδώ από τη φυλακή μεταμφιεσμένος σε παπά, για να καταλήξει σε ένα χωριό όπου επίσης κατακτάει τη συμπάθεια των κατοίκων του με το κοινωνικό του έργο. Αλλά κι αυτός θα εντοπισθεί τελικά και θα οδηγηθεί στη φυλακή. Αυτός που θα τον οδηγήσει είναι ένας αστυνομικός, σε αντίθεση με την ταινία του Κομάσα όπου αυτός που οδηγεί τον Ντάνιελ στη φυλακή είναι ο στρατιωτικός ιερέας τον οποίο βοηθούσε στα καθήκοντά του.

  Και η μεγάλη διαφορά: η πολωνική ταινία είναι drama, δηλαδή κοινωνική, ενώ η ιρανική ταινία είναι μια από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες που έχω δει ποτέ.   

  Μα τόσο ξεκαρδιστική λοιπόν;

  Ναι, τόσο ξεκαρδιστική. Δεν έχω την πολυτέλεια να βλέπω ταινίες για δεύτερη φορά, αλλά αυτή ήθελα να την ξαναδώ, και έπεισα το γιο μου να τη δούμε μαζί.

  Καθώς είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου έχω δει άλλες τρεις ταινίες του Ταμπριζί, την «Μητρική αγάπη», μια ταινία που μου άρεσε πάρα πολύ όπως και στον εκδότη μου τον Αλέξανδρο, το «Ανεμίσιο χαλί» και τη «Γλυκιά γεύση της φαντασίας».  

  Όμως υπάρχει κάτι επί πλέον στην ταινία του Κομάσα.

  Ο Ντάνιελ προκάλεσε κάποια φορά τη μήνη του κόσμου. Γιατί; Διότι επέμενε να θάψει τον οδηγό ενός αυτοκινήτου στο οποίο επέβαιναν άλλα έξι άτομα, οδηγώντας τα στο θάνατο. Όμως τελικά θα καταφέρει να κάμψει την αντίσταση κάποιων, και μάλιστα αυτών που αντιστέκονταν πιο σθεναρά, όπως η μητέρα της κοπέλας, με την οποία βλέπουμε να αναπτύσσεται ένα ειδύλλιο. Και βέβαια θα δούμε ερωτικές σκηνές, που φαίνεται ότι είναι πια απαραίτητες σε κάθε ταινία, αξιώσεων και μη.

  Να συνέβη πράγματι το τροχαίο;

  Ο σκηνοθέτης σίγουρα θα ξέρει.

  Το ζήτημα που θίγει είναι σημαντικό: Εν τάξει, ο οδηγός ευθύνεται για το τροχαίο, όμως δεν έκανε έγκλημα εκ προμελέτης, ατύχημα ήταν, να μην τον καταδικάσουμε στο πυρ το εξώτερο. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις πολλοί αντιμετωπίζουν σαν εγκληματία τον υπεύθυνο ενός τροχαίου που στοιχίζει ζωές.

  Μου άρεσε πολύ η ταινία (αρχικά έγραψα «πολύ καλή ταινία» αλλά το διέγραψα, μια και πεποίθησή μου είναι ότι «περί ορέξεως κολοκυθόπιττα»), πιστεύω ότι θα αρέσει και σε σας. Το 7,8 που έχει στο IMDb δείχνει ότι άρεσε σε πάρα πολλούς.