Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Πολλές φορές δυο θέματα
αλληλοσυμπλέκονται. Αυτή είναι η περίπτωση του «Αγώνα για δικαιοσύνη», όπου ο
ρατσισμός με τη θανατική ποινή πάνε μαζί μαζί. Αυτή είναι η περίπτωση του Johnny D.
Ένα χρόνο τώρα και ο
δολοφόνος της δεκαοκτάχρονης λευκής δεν βρίσκεται. Πρέπει να ικανοποιηθεί το
κοινό αίσθημα δικαιοσύνης, και μια και βρισκόμαστε στο Νότο, το να φορτώσουν το
φόνο σε έναν μαύρο, ο οποίος μάλιστα τόλμησε να τα φτιάξει με μια λευκή ενώ
ήταν παντρεμένος, θα ήταν ιδανική λύση. Πώς όμως;
Τρομοκράτησαν έναν
λευκό με ποινικό μητρώο να καταθέσει ότι είδε τον Johnny D. να διαπράττει το φόνο. Βέβαια
όταν έδινε αυτή την κατάθεση δεν φανταζόταν ότι θα τον καταδίκαζαν σε θάνατο.
Ευτυχώς ένας μαύρος δικηγόρος,
ο Bryan Stevenson,
απόφοιτος του Χάρβαρντ, ταξιδεύει στο Νότο και ιδρύει την Equal Justice Initiative,
Πρωτοβουλία Ίσης Δικαιοσύνης, έχοντας σαν δεξί του χέρι την Eva Ansley.
Πρώτη στις εκτελέσεις
(σε ποσοστό κατοίκων) έρχεται Ισημερινή Γουινέα, με ποσοστό 11,567. Γιατί αυτή
πρώτη;
Πού να ξέρουμε, κάτι
τρέχει στα γύφτικα όταν μιλάμε για τη μαύρη Αφρική. Ξέρουμε όμως πολύ καλά
γιατί έρχεται δεύτερο το Ιράν (3,707) και τρίτη η Σαουδική Αραβία (2,925), οι
πιο φονταμενταλιστικές ισλαμικές χώρες.
Θεωρώ ως ένα από τα
βασικά κριτήρια πολιτισμού μιας χώρας την κατάργηση της θανατικής ποινής. Ήξερα
ότι στην Αμερική κάποιες πολιτείες είχαν καταργήσει τη θανατική ποινή, αλλά
τώρα, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, είδα ότι ο Τραμπ την επαναφέρει
σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Φάτε τον στη μούρη, αμερικάνοι.
Ανατριχιαστικό αυτό
που διαβάζουμε στα γράμματα τέλους: «Για κάθε εννιά εκτελεσμένους
θανατοποινίτες υπάρχει ένας που καταδικάστηκε άδικα και αφέθηκε ελεύθερος.
Φοβερό ποσοστό λάθους», ένας στους δέκα δηλαδή. Αυτό για μένα είναι
αποφασιστικό κριτήριο για κατάργηση της θανατικής ποινής. Έστω και μετά από 30
χρόνια μπορεί να αποδειχθεί ότι ένας θανατοποινίτης καταδικάστηκε άδικα, όπως ήταν
η περίπτωση ενός συγκρατούμενου του Johnny D. Καλύτερα ισόβια παρά καταδίκη σε θάνατο, καθώς ανάμεσα στους
καταδικασμένους σίγουρα θα υπάρχουν και αθώοι.
Καταθλιπτική ταινία,
ευτυχώς όμως με happy end.
Δεν είμαι ποτέ σίγουρος για το happy end
όταν η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, έχω δει μερικές τέτοιες με unhappy end. Ταινίες με unhappy end, ιδιαίτερα όταν πρόκειται
για πραγματικά γεγονότα, δεν μου αρέσουν καθόλου. Το ότι λοιπόν η ταινία του
Κρετόν έχει happy end είναι ένας βασικός λόγος που σας τη συνιστώ.
Posts
No comments:
Post a Comment