Αbdolreza Κohanrouz, Οφθαλμαπάτη (Mirage, 2016)

Αbdolreza Κohanrouz, Οφθαλμαπάτη (Mirage, 2016)

  Η «Οφθαλμαπάτη» είναι ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στις περιπέτειες τριών ιρανών μεταναστών στην Ελλάδα. Προβλήθηκε χθες στο στέκι «Αμπάριζα» στο Γαλάτσι, και δεν υπήρχε περίπτωση να μην το δω, μια και, όπως είπαμε, είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου.

  Δεν είδαμε τίποτα που να μας εκπλήξει. Ξέρουμε ότι οι μετανάστες, λάθρο και μη, αντιμετωπίζουν συχνά τη βία της αστυνομίας και της Χρυσής Αυγής. Και βέβαια οι συνθήκες ζωής τους δεν είναι οι καλύτερες. Όταν δεν έβρισκαν καταφύγιο σε εγκαταλειμμένα σπίτια, χωρίς νερό και φως βέβαια, ήσαν άστεγοι, έμεναν όπου μπορούσαν να προφυλάξουν λίγο το σώμα τους από το κρύο και τη βροχή.

  Ο ένας το δήλωσε απερίφραστα, οι απλοί πολίτες τους φέρθηκαν καλά, όμως οι τραυματικές εμπειρίες που είχαν από την αστυνομία και τους χρυσαυγίτες τους κάνουν να μη θέλουν να ξαναδούν την Ελλάδα στα μάτια τους. Ακούσαμε και για τον γιατρό που με δάκρυα στα μάτια περιποιόταν τις πληγές ενός τραυματισμένου, όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα να τον κρατήσει στο νοσοκομείο, οι αστυνομικοί περίμεναν να τον πάρουν.

  Εκτός από αυτούς στην κάμερα μίλησε ένας δικηγόρος και ένας συνδικαλιστής αστυνομικός. Είναι φυσικό η βία από τους αστυνομικούς να καταδικάζεται, και βέβαια από την ίδια την υπηρεσία, όμως φαίνεται να δείχνει ανοχή σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Όσο για τους συνδικαλιστές αστυνομικούς, είναι φυσικό να την καταδικάζουν περισσότερο, μια και αμαυρώνει την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια του κόσμου.

  Ειπώθηκε στη συζήτηση που ακολούθησε ότι δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί το ίδιο, έχω κάνει κι εγώ μια σχετική ανάρτηση. Όμως ένα από τα είδωλα του Μπέηκον είναι η τάση για γενίκευση, έστω και αν αυτό γίνεται ασυνείδητα.

  Έχω δει και ένα άλλο σχετικό ντοκιμαντέρ, το «L’ escale» του Kaveh Bakhtiari, με δυο ιρανούς που έκαναν απεργία πείνας προκειμένου να πετύχουν να πάρουν διαβατήριο για κάποια χώρα του βορρά, νομίζω τη Σουηδία, και που τελικά το πέτυχαν. Συζητώντας με μια ιρανή για το ντοκιμαντέρ αυτό μου είπε ότι κακώς κάνουν που φεύγουν από την Ελλάδα, ξέρει αυτή, ο ρατσισμός στις χώρες του βορρά καλά κρατεί, οι έλληνες έχουν πολύ καλή συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες.

  Μου είπε και κάτι άλλο που δεν μπορούσα να το φανταστώ. Τα βιβλία της ιστορίας τους μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τον Μέγα Αλέξανδρο, χωρίς να συμβαίνει όμως το ίδιο και για τους άραβες κατακτητές που ήλθαν λίγους αιώνες αργότερα. Εν τάξει, έκαψε τη Περσέπολη, αλλά έβαλε τους στρατιώτες του και παντρεύτηκαν ιρανές. Και ο ίδιος παντρεύτηκε μια ιρανή, την Ρωξάνη, αλλά ο γιος τους δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, τον έσφαξαν οι διεκδικούντες τη διαδοχή.

  Ο Αμίρ, ο πρίγκηπας, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, έμεινε στην Ελλάδα περίπου μια δεκαετία πριν πάει στην Τσεχία όπου ζει τώρα μόνιμα. Κατά την παραμονή του εδώ σπούδασε στη σχολή Σταυράκου. Αυτό είναι το τρίτο του ντοκιμαντέρ. Μου είπε ότι το έχει αναρτήσει στο vimeo αλλά δεν μπόρεσα να το βρω. Κρίμα, γιατί θα μπορούσα να παραθέσω τον σύνδεσμο για να το δουν όσοι θέλουν από αυτούς που θα διαβάσουν αυτή την ανάρτηση.  
  

  Ο φίλος μου ο Χρήστος ο Κορακιανίτης είναι θησαυρός!!! Αυτός μου βρήκε το σύνδεσμο της εκπομπής της Πύλης του Ανεξήγητου στην οποία μίλησα για λίγο, αυτός μου έδωσε τον σύνδεσμο με τη συνέντευξη του Αγγελόπουλου στην οποία λέει ότι ο παγκόσμιος κινηματογράφος περνάει κρίση και σώζεται μόνο χάρη στον ιρανικό και στον κινέζικο, και τώρα μου βρήκε τον σύνδεσμο που δεν κατάφερα να βρω εγώ, για αυτό το ντοκιμαντέρ του Αμίρ. Τελικά μπορείτε να το δείτε πατώντας αυτό τον σύνδεσμο. Χρήστο, σ’ ευχαριστώ και πάλι.