Με την ευκαιρία της ταινίας του «Μια
κρυφή ζωή» που προβάλλεται από προχθές.
Ενώ στο «Μέχρι το
θαύμα» ο Μάλικ εστιάζει στη γυναίκα και στο ματαιωμένο έρωτά της, εδώ εστιάζει
στον άντρα. Νοιώθοντας υπαρξιακό κενό ρίχνεται στις διασκεδάσεις και κάνει
σχέση με πέντε γυναίκες. Θα του το καλύψουν; Προφανώς όχι, για να αλλάζει τη
μια μετά την άλλη.
Η ταινία, χωρισμένη
σε κεφάλαια, έχει μια αυστηρή δομή που έχει να κάνει με τα χαρτιά της τράπουλας
(όσοι ενδιαφέρεστε παραπέρα μπορείτε να διαβάσετε τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας
για την ταινία).
Ξεχάστε το στόρι, το
οποίο είναι υποτυπώδες έτσι κι αλλιώς, και δέστε την ταινία σαν ποίημα, ή
καλύτερα σαν μια γκαλερί με πίνακες. Εδώ τα αστικά περιβάλλοντα κυριαρχούν,
παρόλο που βλέπουμε και εικόνες φύσης.
Θα γράψω και εδώ ότι
έγραψα και στην ανάρτησή μου για τον «Συμβιβασμό» του Καζάν, ότι με καθήλωναν
οι σκηνές, όπως βέβαια και τα πλάνα. Ο Μάλικ δεν είναι στόρι, είναι στιλ, για
το οποίο γράφω στο τέλος της προηγούμενης ανάρτησής μου που ήταν για την ταινία
«Μέχρι
το θαύμα».
Posts
No comments:
Post a Comment