Λαϊκές ιστορίες

Λαϊκές ιστορίες

(από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη)

Επεισόδιο πρώτο, πριν μια βδομάδα.

-Γεια σου Μπάμπη, μου φωνάζει από την άλλη μεριά της λαϊκής ο φίλος μου ο Γιάννης. -Γεια σου Γιάννη, τον χαιρετώ κι εγώ και πηγαίνω δίπλα στον πάγκο με τα λεμόνια. Αγοράζω, πληρώνω -Γεια σου Μπάμπη, μου κάνει ένας λαϊκατζής, πιο πίσω. -Γεια σου, αλλά δεν σε θυμάμαι, δεν έχω καλή μνήμη, μπορείς να μου πεις πού σε ξέρω; Μήπως ήσουνα μαθητής μου; Μήπως είσαι από την Κρήτη; Όχι, ούτε το ένα ούτε το άλλο. -Μήπως δεν με ξέρεις, απλά άκουσες το όνομά μου από το φίλο μου το Γιάννη που με φώναξε; Όχι, δεν ήταν αυτό.

  Βλέπω έχει μπρόκολα, αλλά τα έχει 2.50 το κιλό, ενώ εγώ μόλις τα είχα αγοράσει από έναν άλλο λαϊκατζή με 1.50. -Έχεις ακριβά τα μπρόκολα, του λέω, μόλις πήρα με 1.50. Αυτά θα ήταν ψυγείου, τα δικά μου δεν είναι ψυγείου. -Άντε, να το πάρει το ποτάμι. -Έλα την άλλη Τρίτη να σου πω.

  Τσατίστηκα.

  Αν με ξαναδείς γράψε με.

  Επεισόδιο δεύτερο, σήμερα.

Από τον περίπατό μου στο παρκάκι στα Καραγιαννέικα πηγαίνω κατευθείαν στη λαϊκή, αφού βέβαια περάσω από το σπίτι για να πάρω τη μηχανή.

Πηγαίνω στον άλλο λαϊκατζή, επιλέγω δυο μπρόκολα μικρά, του λέω να μου τα ζυγίσει. Πριν προλάβει να μου πει την τιμή βγάζω να πληρώσω, και διαπιστώνω ότι δεν είχα μαζί μου το πορτοφόλι. Είναι η τρίτη φορά που το ξεχνάω. Η δεύτερη ήταν μόλις χθες, πηγαίνοντας στο e-shop.

 -Για να μην ξαναγυρνάω, γίνεται να σε πληρώσω την άλλη βδομάδα;

 -Όχι ρε φίλε, δεν γίνεται, εμείς εδώ τι κάνουμε; Και ακουμπάει την τσάντα παραδίπλα.

 Τσατίστηκα. Δεν θα ρεζιλευόμουνα για δυο ευρώ, εξάλλου το είχα ξανακάνει πέρυσι και πρόπερσι, σε δυο άλλους λαϊκατζήδες, στην άλλη λαϊκή. Τα είχαν ξεχάσει όταν πήγα να τους πληρώσω. Κάπου δυο ευρώ και τότε. Τι περίμενε ο ανόητος, ότι θα ξαναπατούσα στον πάγκο του; Για δυο ευρώ θα έχανε ένα πελάτη.

Επεισόδιο τρίτο.

Γυρνάω σπίτι, παίρνω το πορτοφόλι, τι να κάνω, πήγα στον λαϊκατζή που είχα πει να μην τον ξαναδώ. Τα μπρόκολα τα είχε 1.80, 30 λεπτά παραπάνω από τον προηγούμενο. Διαλέγω δυο μικρά, του τα δίνω, τα ζυγίζει, -1.80 μου λέει. Βγάζω το πορτοφόλι, τον πληρώνω. -Περιμένω, του λέω. -Ναι μου λέει. -Ξέρεις τι περιμένω; -Τι; -Να μου πεις πού με ξέρεις, είμαι ο Μπάμπης, μου είχες πει την προηγούμενη φορά ότι θα μου πεις την επόμενη Τρίτη.

Κτυπάει το κεφάλι του με το χέρι του, -Ναι μωρέ, το είχα ξεχάσει. -Άρα ξεχνάς κι εσύ. Πες μου λοιπόν, πού με ξέρεις;

Χαμογελάει, και μου λέει -Έλα την άλλη βδομάδα. -Κοίταξε να δεις, υποσχέθηκες να μου πεις σήμερα. Περιμένω λοιπόν να μου πεις. -Δώσε μου δέκα ευρώ και θα σου πω. -Δέκα ευρώ; είπα εγώ και θα έτριβα τα μάτια μου αν δεν φορούσα τη μάσκα. -Ναι, εγώ απ’ αυτή τη δουλειά βγάζω λεφτά. Αλλιώς έλα την άλλη Τρίτη.

Τσατίστηκα πιο πολύ μ’ αυτόν. Την άλλη Τρίτη θα περάσω απ’ τον άλλο. Μόνο αυτοί οι δυο έχουν μπρόκολα, τέλος εποχής που είναι. Σ’ αυτόν θα ξαναπεράσω μόνο αν δεν έχει ο άλλος.

  Τελικά, θες δε θες, κάποιους συμβιβασμούς θα τους κάνεις στη ζωή σου. Αυτό βγαίνει σαν επιμύθιο της ιστορίας, κι ας προκρίνω τον μη συμβιβασμό (Στο διδακτορικό μου, «Αφηγηματικές τεχνικές», μελέτησα τους πέντε συγγραφείς των οποίο το έργο πραγματεύτηκα – όχι διαπραγματεύτηκα, προσοχή! – και στον άξονα του δίπολου συμβιβασμός/μη συμβιβασμός).

Καλά, δεν υπάρχουν άλλα λαχανικά στη λαϊκή;

Δυστυχώς για μένα είναι μονόδρομος το μπρόκολο. Κάνει κατακράτηση του ιωδίου και το angoron, το φάρμακο που παίρνω για την κολπική μαρμαρυγή, έχει ιώδιο, πράγμα που οδηγεί σε υπερθυρεοειδισμό.
Τέλος εποχής για το μπρόκολο, μόνο αυτοί οι δυο έχουν, όμως από το φθινόπωρο, που θα έχουν και άλλοι πάγκοι, δεν πρόκειται να ξαναπεράσω απ’ αυτούς.