Gu Xiaogang (顾小刚), Dwelling in the Fuchun mountains (春江水暖 2019)

 

  Για τους νέους σκηνοθέτες συχνά δεν βρίσκεις αρκετές πληροφορίες, και όσες βρίσκεις πολλές φορές είναι αλληλοσυγκρουόμενες. «Ζώντας στα βουνά Φουτσούν» ίσως είναι η δεύτερη και όχι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Γκου Σιαογκάνγκ. Και μάλλον δεν είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του.   

  Στο βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά» δείχνω τη στροφή που πήρε η οικονομία στο χωριό μου μεταπολεμικά, κυρίως κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ο Γκου Σιαογκάνγκ δείχνει επίσης μια ανάλογη στροφή σε μια περιοχή του Χαντζόου, από το παλιό στο νέο, τόσο στο χώρο όσο και στις νοοτροπίες.

  Αυτό που βλέπουμε στο χώρο είναι η κατεδάφιση παλιών κτηρίων για να αναγερθούν νέα στη θέση τους. Αυτό που βλέπουμε στους ανθρώπους είναι η σύγκρουση νοοτροπιών.

  Η κοπέλα είναι ερωτευμένη με ένα δάσκαλο. Όμως οι γονείς της δεν τον θέλουν, πιστεύουν ότι της αξίζει καλύτερη τύχη, προσπαθούν να την πείσουν να παντρευτεί κάποιον άλλο. Ευτυχώς επεμβαίνει η γιαγιά, που νιώθοντας πόσο χαραμίστηκε η ζωή της με το να παντρευτεί εκείνον που της επέβαλαν οι γονείς της τους προτρέπει να αποδεχθούν την εκλογή της κόρης τους.

  Υπάρχει και η ενδιάμεση κατάσταση: το προξενιό. Όμως όχι πια με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως έχω δει στον ιρανικό κινηματογράφο. Φίλοι μεσολαβούν, οι νέοι συναντιόνται, συζητούν περπατώντας ή σε καφετέριες, μπορεί να τα βρουν.

  Υπάρχει και ένα διαχρονικό και υπερτοπικό πρόβλημα: ποιος θα φροντίσει τη γιαγιά;

  Τη φροντίζει ένας γιος, όμως υπάρχουν δυσκολίες, δεν μπορεί, την πάνε σε γηροκομείο, όμως πάλι την παίρνουν πίσω.

  Το νέο (γηροκομείο) δεν είναι πάντα και το καλύτερο. Ο πατέρας μου ξέφυγε, έμεινες μαζί μας εννιά χρόνια μέχρι που πέθανε. Εγώ δεν ξέρω αν θα ξεφύγω.

  Δεν υπάρχει κανένα σασπένς στην ιστορία, απλά βλέπουμε τη ζωή τους (ένας αδελφός μένει σε βάρκα, είναι ψαράς), παρακολουθούμε τα προβλήματά τους (πολλοί τους χρωστούνε, με αποτέλεσμα να χρωστούν και οι ίδιοι), και βέβαια βλέπουμε αρκετά λαογραφικά στοιχεία, όπως τα φωτισμένα καραβάκια που ρίχνουν στο ποτάμι για τις ψυχές των νεκρών.

  Μεγάλη χώρα η Κίνα, με μεγάλη ιστορία. Θυμάμαι που μου έκανε φοβερή εντύπωση: την εποχή των μαχόμενων βασιλείων ένας ποιητής έπεσε στο ποτάμι και αυτοκτόνησε όταν η χώρα του κατακτήθηκε από ένα άλλο βασίλειο. Οι συμπατριώτες του που τον υπεραγαπούσαν, κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του έριχναν ρύζι στο ποτάμι για να το φάνε τα ψάρια και να μη φάνε το σώμα του.

  Έριχναν;

  Όχι, ρίχνουν.

  Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.

  Ξέρουμε πού είναι ο τάφος του Σωκράτη;

  Οι κινέζοι ξέρουν πού είναι ο τάφος του Κομφούκιου, έχει σωθεί. Έζησε την εποχή που έζησε και ο Σωκράτης.

  Ο Γκου Σιαογκάνγκ έχει μια εικαστική αίσθηση του πλάνου. Οι ήρωες χάνονται μέσα στο τοπίο, η κάμερα τους παίρνει από μακριά, όμως εμείς ακούμε καθαρά τις συνομιλίες τους. Μια φορά, τοποθετημένη σε μια βάρκα, τους παρακολουθεί που μιλάνε στην ακτή του ποταμού. Το νερό την παρασέρνει, τα κλαδιά ενός δένδρου τους κρύβουν.

  Επίσης ο Γκου Σιαογκάνγκ αρέσκεται στα μεγάλα μονόπλανα. Στο πιο μεγάλο, έντεκα λεπτών, η κάμερα πάνω σε μια βάρκα παρακολουθεί το νεαρό ζευγάρι, το δάσκαλο και την κοπέλα. Θα φτάσω πιο γρήγορα από σένα κολυμπώντας, της λέει. Φυσικά δεν θα φτάσει. Βαδίζουν συζητώντας στην ακτή του ποταμού. Η κάμερα τους παρακολουθεί και στο πλοίο στο οποίο ανεβαίνουν.

  7,1 η βαθμολογία της στο IMDb, εγώ έβαλα 8.

  Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω με τους ιρανούς για να ασχοληθώ με τους κινέζους.     

  Είδαμε και την εντεκάλεπτη ταινία «Et vogue le cinema», και μόδα ο κινηματογράφος, συμπλήρωμα στο «Ζώντας στα βουνά Φουτσουάν».

  Το θέμα της είναι το ερωτευμένο ζευγάρι. Τους βλέπουμε στο βάθος να περπατάνε και να συζητάνε. Σε πρώτο πλάνο βλέπουμε κάποιους να ασκούνται στο tai ji jian, το παραδοσιακό παιχνίδι με σπαθιά, τα οποία βέβαια είναι ξύλινα. Γρήγορα προσπερνούν, μαζί τους και η κάμερα που τους παρακολουθεί. Μετά βλέπουμε τη μητέρα, φέρνει ένα δώρο στον άντρα της από τα πλούσια συμπεθέρια που θέλει να έχει, ένα ρολόι. Πιέζει τον άντρα της να μεταπείσει την κόρη της. Απρόθυμα θα προσπαθήσει χωρίς να τα καταφέρει.

  Στο τέλος βλέπουμε ένα όμορφο μονόπλανο. Μια μαούνα κυλάει στο ποτάμι. Πάνω της είναι στημένη μια γιγαντοοθόνη με πλάνα του ζευγαριού από την ταινία. Η κάμερα παρακολουθεί από μακριά.

  Μπορείτε να τη δείτε στο youtube, θα πάρετε μια γεύση του ύφους της ταινία