Visar Morina, Πατέρας (Babai, 2015)

Visar Morina, Πατέρας (Babai, 2015)

 

  Εν όψει της προβολής της «Εξορίας» του Βιζάρ Μορίνα αύριο αποφάσισα να τον δω πακέτο.

  Εν τάξει, τον Ryusuke Hamaguchi του οποίου προβάλλεται επίσης αύριο η ταινία του «Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας» αποφάσισα να τον δω πακέτο γιατί μου αρέσει ο ιαπωνικός κινηματογράφος, όμως τον Βιζάρ Μορίνα που ζει στη Γερμανία με καταγωγή από το Κόσοβο, γιατί;

  Μα διότι η «Εξορία» είναι η δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του, οπότε ήταν απλό να δω και την πρώτη του. Το κάνω για νέους σκηνοθέτες που έχουν γυρίσει δυο τρεις, άντε τέσσερις ταινίες όλες κι όλες.  

  Και ο Majid Majidi γύρισε ταινία με τον ίδιο τίτλο, «Πατέρας» (1996), που όμως έχει θέμα τη σχέση ενός παιδιού με τον πατριό του. Στην πραγματικότητα ο τίτλος της ταινίας του Μορίνα έπρεπε να είναι «Πατέρας και γιος», όπως είναι ο τίτλος της ταινίας (2003) του Αλεξάντρ Σοκούροφ. Πατέρας και γιος είναι επίσης το θέμα της ταινίας του Majid Majidi «Τα παιδιά του παραδείσου» (1999).

  Ο πατέρας (κοσοβάρος) θέλει να πάει στη Γερμανία. Τον έχει εγκαταλείψει η γυναίκα του. Αλλά πώς μπορεί να πάρει μαζί του τον δεκάχρονο γιο του; Δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά να μείνει με το θείο του. Αυτός όμως έχει κολλήσει σαν στρείδι πάνω του, δεν τον αφήνει να ανέβει στο λεωφορείο. Απαγκιστρώνεται. Το παιδί πέφτει μπροστά στις ρόδες του λεωφορείου, τραυματίζεται. Αναβάλλεται το ταξίδι, το περιποιείται.

  Φυσικά κάποια στιγμή φεύγει χωρίς να τον πάρει χαμπάρι. Και ο γιος σκέπτεται πώς να πάει στη Γερμανία να τον βρει.

  Η φτώχεια, η αναθεματισμένη!

  Θα κλέψει την καραμπίνα του θείου. Θα προσπαθήσει να την πουλήσει. Φυσικά ο υποψήφιος αγοραστής δεν θα του δώσει τα λεφτά. Όταν προσπαθεί να τον κτυπήσει θα εισπράξει ξύλο στο πολλαπλάσιο.

  Κλέβει τα λεφτά του θείου που ήταν για ένα γάμο. Πηγαίνει σε μια γνωστή της οικογένειας, αυτή ξέρει πού είναι ο πατέρας του. Έχει πάει στον άντρα της. Αυτή δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει, δεν υπήρχαν χρήματα, οι traffickers ζητάνε πολλά.

  Θα της πει για τα χρήματα που έχει. Ευτυχώς τα έχει χωρίσει στα δυο. Θα της δώσει τα μισά να πάνε μαζί.

  Αυτή θα κοιτάξει να πάει μόνη της. Την προλαβαίνει, και με ένα ξύλο την απειλεί: να του δώσει πίσω τα χρήματα.

  Του τα δίνει.

  Δεν πρόκειται να τα καταφέρεις μόνος σου, του λέει.

  Τελικά θα της τα δώσει πίσω για να τον πάρει μαζί της.

  Θα δούμε τη φουσκωτή βάρκα με την οποία έρχονται και σε μας πρόσφυγες από τις τουρκικές ακτές. Θα έχουν προβλήματα με την ακτοφυλακή, αλλά τελικά θα τα καταφέρουν.

  Θα βρεθεί με τον πατέρα του, ο οποίος όμως δεν μπορεί να τον πάρει μαζί του στις εγκαταστάσεις που μένουν οι πρόσφυγες (καμιά σχέση με τις δικές μας σκηνές εδώ). Θα ζητήσει από τον άντρα της γυναίκας τα λεφτά που της έδωσε ο γιος της. Θα τσακωθούν. Έληξε μια φιλία.

  Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει άδεια παραμονής, θα πάνε στην Ολλανδία. Όμως πάλι πρέπει να περάσουν σύνορα. Τον βάζει σε ένα κασόνι παρά τις διαμαρτυρίες του. Καρφώνει το κασόνι, και βγαίνει αίμα. Το καρφί είχε πετύχει το γιο του. Αποτυχία.

  Δεν έχει τέλος η ταινία, δεν θα μάθουμε αν τα κατάφεραν τελικά να πάνε στην Ολλανδία ή όχι. Αυτό που θέλει να μας δείξει ο Μορίνα είναι ο χωρισμός των οικογενειών καθώς η φτώχεια κάνει τον αντρικό πληθυσμό να μεταναστεύσει, οι κίνδυνοι της λαθρομετανάστευσης, και βέβαια η λαχτάρα του γιου για τον πατέρα του ο οποίος, παρόλο που τον παράτησε, τον αγαπά πάρα πολύ.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, της έβαλα 7 στο IMDb.