Χειροτεχνία: απόσπασμα από το βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά.

 

  Χειροτεχνία: απόσπασμα από το βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά.

 

  Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς γινόταν και έκθεση χειρο­τεχνίας των μαθητών, την οποία επισκέπτονταν οι γονείς πριν παρακολουθήσουν τη γιορτή.

  Εγώ στα ελληνικά και τα μαθηματικά ήμουν άριστος, ενώ στη χειροτεχνία, στην ωδική και στη γυμναστική είχα τους μικρότερους βαθμούς. Δεν θυμάμαι σε ποια τάξη ήταν, στο τέλος της σχολικής περιόδου, που με τρόμο διαπίστωσα την παραμονή της γιορτής ότι δεν είχα καταφέρει να φτιάξω τίποτα όλη τη χρονιά. - Δεν το γλιτώνω το ξύλο, σκέφτηκα. Κάτι πρέπει να πάω.

  Κάποια γυναίκα είχε φιλέψει την προηγούμενη τη μητέρα μου με καρύδια. Παίρνω ένα καρύδι, το ξεκουπίζω προσεκτικά, τρώγω την ψύχα και περιτυλίγω το τσόφλι με χρυσόχαρτο από τσιγαρόκουτο.

  - Ας πούμε ότι είναι ένα μικρό καραβάκι.

  Στο δρόμο προς το σχολείο μου πέφτει ξαφνικά από το χέρι, όπως μας πέφτουν καμιά φορά πολύτιμα αντικείμενα, από την ίδια την αγωνία μας μη μας σπάσουν, και γίνεται κομμάτια. - Αμάν, τι γίνεται τώρα, σκέφτηκα.

  Εκείνη τη στιγμή περνούσα έξω από το χασάπικο του Αν­τρέα. Πηγαίνω μέσα και του ζητάω ένα κασαπόχαρτο. Το απλώ­νω σε ένα τραπέζι του καφενείου δίπλα και ζωγραφίζω, περίπου μονοκοντυλιά, ένα καράβι.

  Ένα καράβι μονοκοντυλιά σε κασαπόχαρτο, να εκτίθεται ανάμεσα στα άλλα έργα χειροτεχνίας, ήταν περίπου θράσος, και σίγουρα δεν θα το επέτρεπε ο δάσκαλος. Όμως μέσα στην αγωνία μου αυτό που γύρευα ήταν απλώς ένα άλλοθι, να γλιτώσω το ξύλο.

  Έκρυψα το κασαπόχαρτο κάτω από την μπλούζα μου, πάνω στο στήθος μου, και πήγα σχολείο. Είχα βέβαια την πρόνοια να μην το παρουσιάσω, παρά μόνο αν μου το ζητούσαν.

  Δεν μου το ζήτησαν. Με ξέχασαν. Ευτυχώς! Όμως στο τέλος του αγωνιώδους εκείνου πρωινού ήξερα πια ότι εκτός από ηθοποιός, ούτε ζωγράφος θα γινόμουν.