Αριστοφάνης και κλανιά

Αριστοφάνης και κλανιά

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μετανιώνουν για πράγματα που έχουν κάνει, για την ακρίβεια δεν θυμάμαι να έχω μετανιώσει για τίποτα παρά μόνο για ένα.

Στο θεατράκι στο Άλσος Βεΐκου (Γαλάτσι) παίζεται η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Μου έρχεται να κλάσω, αλλά προσπαθώ να συγκρατήσω την κλανιά. Εκείνη τη στιγμή ο κορυφαίος λέει: «αναγαλλιάζω, κλάνω, χαίρομαι, γελώ…».

 Έκανα προς στιγμή να απασφαλίσω τον πισινό μου και να αφήσω να βροντήξει θριαμβευτικά η πορδή. Είμαι σίγουρος ότι θα ξεσπούσαν σε ακράτητα γέλια οι γύρω μου, με αυτή τη διαπλοκή εξωκειμενικού και ενδοκειμενικού.

Δεν το τόλμησα. Την άφησα να ξεφουσκώσει σιγά σιγά.

Σχεδόν αμέσως το μετάνιωσα.