Karen Shakhnazarov, Λευκός τίγρης (Белый тигр, 2012)

Karen Shakhnazarov, Λευκός τίγρης (Белый тигр, 2012)

 

  Μόνο για σήμερα, Σάββατο, 19.00, στο Στούντιο.

  Μα πώς την πάτησε έτσι το Στούντιο.

  Εκτός κι αν έκανα «παρανάγνωση», λαθεμένη πρόσληψη.

  Μπορείτε να το κρίνετε αν δείτε την ταινία.

  Ας ξεκινήσουμε από το τέλος.

  Ο Χίτλερ, καθισμένος μπροστά στο τζάκι, λέει στον συνομιλητή του που κάθεται απέναντί του με το πρόσωπό του στη σκιά, ότι δεν νικήθηκε η Γερμανία, νικήθηκε η Ευρώπη, επιχειρηματολογώντας για ώρα.

  Πού το περίεργο;

  Στο ότι το προηγούμενο επεισόδιο ήταν η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, όταν ο Χίτλερ ήταν ήδη νεκρός.

  Ήταν το φάντασμά του λοιπόν που μιλούσε, σε κάποια αίθουσα διαλείμματος της κόλασης;

  Το δεύτερο στοιχείο: το φανταστικό.

  Τα εγκαύματα του οδηγού τανκ που έχει εξουδετερώσει ο λευκός τίγρης, ένα τανκ φάντασμα που εμφανίζεται μεν από το δάσος, αλλά το πού κρύβεται μετά παραμένει μυστήριο καθώς πίσω από το δάσος υπάρχει ένας βάλτος, έχουν καλύψει κατά 90% το σώμα του.

  Και όμως επιβιώνει.

  Θα του ανατεθεί να κυνηγήσει τον λευκό τίγρη.

  Μαζί του και τρεις άλλοι, που κάποιος τους βρίσκει περίεργους.

  Προσεύχεται στο θεό των τανκς.

  Τα τανκς του μιλάνε, του λένε πώς καταστράφηκαν.

  Ο λευκός τίγρης δεν έχει πλήρωμα, υποστηρίζει.

  Γερμανικός μυστικισμός, η αύρα του ναζισμού.

  Το τρίτο στοιχείο.

  Δεν θα εξουδετερώσει τον λευκό τίγρη. Θα κρύβεται κάπου παραμονεύοντας, για να εμφανιστεί μετά από δέκα, είκοσι, εκατό χρόνια.

  Μήπως όταν θα σηκώσει πάλι κεφάλι ο ναζισμός, για να σταθεί στο πλευρό του;

  Και το τελευταίο στοιχείο: το soundtrack είναι μουσική Βάγκνερ. Σαν λάιτ μοτίφ ακούγονται τα πρώτα μέτρα του «Τανχόιζερ».

  Έτσι λοιπόν δεν μας εκπλήσσει που το έργο παραβιάζει αφηγηματικές αναμονές. Ακούμε ότι ο λευκός τίγρης παγιδεύει τανκς, έρχεται πίσω τους και τα εξοντώνει. Κάποια στιγμή το βλέπουμε. Ο οδηγός μέσα στο καινούριο, υπερθωρακισμένο τανκ, δεν καταφέρνει να τον εξοντώσει.

  Είναι η δεύτερη φορά που την πατάει το New Star Art Cinema, η εταιρεία διανομής.

  Η πρώτη ήταν με το ντοκιμαντέρ «Κάτω από τον ήλιο» (2015) του Vitaly Mansky.

  Νομίζω ότι έγινε κακή αρχή στο αφιέρωμα για τα 75 χρόνια από την απελευθέρωση. Οι άλλες όμως ταινίες είναι πολύ ωραίες.

  Εκτός, είπαμε, και κάνω «παρανάγνωση».

  Εσείς θα κρίνετε, αν την δείτε.