Ameen Nayfeh, Διακόσια μέτρα (2020)

Ameen Nayfeh, Διακόσια μέτρα (2020)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Με την ευκαιρία της  ταινίας είπα να ξαναρίξω μια ματιά στη βικιπαίδεια για τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς.

  Στο Ισραήλ, το 20% του πληθυσμού είναι Άραβες, προφανώς Παλαιστίνιοι. Είναι ισραηλινοί πολίτες. Είχα διαβάσει σχετικά και στο «Τρομοκρατικό κτύπημα» της Γιασμίνα Χαντρά. Δίπλα είναι η Παλαιστίνη, η οποία απέκτησε ανεξάρτητη κρατική οντότητα αφού είχαν προηγηθεί τα τρομοκρατικά κτυπήματα (τα θυμάμαι, τότε που ήμουν φοιτητής) της Αλ Φατάχ, της οποίας ηγέτης ήταν ο Γιασέρ Αραφάτ. Άλλος τρομοκράτης ήταν ο Μπεν Γκουριόν, ο πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ, που ανατίναξε ένα ξενοδοχείο σκοτώνοντας κάπου 60 Άγγλους. Είχαμε και εμείς τον τρομοκράτη μας, τον Ρήγα Φεραίο.

  Αυτός, δεν θέλει με τίποτα να αποκτήσει ισραηλινή υπηκοότητα. Μένει στην Παλαιστίνη. Η γυναίκα του με τα τρία παιδιά τους μένει στο Ισραήλ. 200 μέτρα χωρίζουν τα δυο σπίτια. Ανάμεσά τους το τοίχος, σαν αυτό του Βερολίνου.

  Και πώς βλέπονται;

  Αυτός εργάζεται στο Ισραήλ, όπως και πολλοί Παλαιστίνιοι. Έχει άδεια.

  Να όμως που έχει λήξει ενώ βρίσκεται στην Παλαιστίνη! Και πρέπει να πάει οπωσδήποτε στο Ισραήλ, ο γιος του νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.

  Πώς να πάει;

  Παράνομα. Πηγαίνουν πολλοί. Αλίμονο όμως αν τους πετύχουν.

  Και ξεκινάει η Οδύσσεια. Στην παρέα που θα περάσουν παράνομα είναι και ένα ζευγάρι. Αυτή κινηματογραφεί. Είναι Γερμανίδα. Αυτός είναι Παλαιστίνιος.

  Και η οδύσσεια αυτή εξελίσσεται σε θρίλερ.

  Εσείς τι λέτε, τα κατάφερε να δει το γιο του στο νοσοκομείο;

  Είναι ένα έργο που αναφέρεται στις  ταλαιπωρίες του παλαιστινιακού λαού και την εθνική του υπερηφάνεια.

  Πολύ καλή ταινία.