Ασγκάρ Φαρχάντι, Ένας ήρωας (A hero, 2021)

Ασγκάρ Φαρχάντι, Ένας ήρωας (A hero, 2021)

 

  Μετά το ταξίδι του στην Ισπανία («Todos lo saben», «Όλοι το ξέρουν») ο Ασγκάρ Φαρχάντι επιστρέφει στην πατρίδα του για να μας δώσει την ταινία «Ένας ήρωας».

  Αντιγράφω από την ανάρτησή μου για το «Όλοι το ξέρουν»:

  «Αφηγηματικά, χρησιμοποιεί σαν κύρια στοιχεία το σασπένς και την ανατροπή. Κυρίαρχη θεματική του είναι ο άνθρωπος που βιώνει ιδιαίτερα έντονες καταστάσεις. Το διαζύγιο, η απιστία, και φυσικά ο έρωτας αποτελούν θέματα των ταινιών του».

  Νομίζω η ταινία «Ένας ήρωας» είναι η ταινία με τα περισσότερα και τα εντονότερα σασπένς και τις περισσότερες ανατροπές. Θα δούμε το διαζύγιο, θα δούμε τον έρωτα, όχι όμως την απιστία.

  Ο Ραχίμ είναι στη φυλακή για χρέη. Τον έκλεψε ο συνέταιρός του. Χρωστάει στον πρώην κουνιάδο του. Παίρνει διήμερη άδεια. Η φίλη του βρήκε μια τσάντα με δεκαεπτά χρυσά νομίσματα. Δεν φτάνουν να ξεπληρώσει το χρέος, ίσως όμως φτάνουν να βγει από τη φυλακή, με κάποιο διακανονισμό.

  Όχι, αυτός θέλει να βρουν ποιος τα έχασε. Δεν είναι σωστό να τα κρατήσουν.

  Και γίνεται ήρωας.

  Ο διευθυντής των φυλακών, να φωνάξουν την τηλεόραση. Μια υπηρεσία να τον προσλάβει για να ξεπληρώσει με το μισθό του το χρέος. Γίνεται και ένας έρανος από μια φιλανθρωπική οργάνωση. Όμως κάποια στιγμή αρχίζουν να πέφτουν σκιές στην πράξη του. Μήπως είναι κόλπο των φυλακών, για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από μια πρόσφατη αυτοκτονία; Γιατί δεν είπε κατευθείαν ότι τα νομίσματα τα βρήκε η φίλη του και όχι αυτός; (Δεν έπρεπε να την εκθέσει, τα έκρυβε από το σύζυγό της, δεν πειράζει του είχε πει ο διευθυντής των φυλακών, πες πώς τα βρήκες εσύ).

  Τελικά όλοι είχαν τις υστεροβουλίες τους όταν τον αγκάλιασαν για την καλή του πράξη, και γι’ αυτό τον εγκατέλειψαν με μεγάλη ευκολία.

  Στην ανάρτησή μου για την «Έρημη χώρα» του Αχμάντ Μπαχραμί (προβάλλεται από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους), γράφω τελειώνοντας: «Είδαμε και έναν καυγά, που αποτελεί παράδοση στον ιρανικό κινηματογράφο, υπόλειμμα από τις ταινίες με τον σκληροτράχηλο ήρωα (luti), κυρίαρχο είδος πριν την επανάσταση».

  Ήμουνα σχεδόν σίγουρος ότι θα έβλεπα τέτοιες σκηνές στην ταινία. Τελικά ήταν δύο. Θα του στοιχίσουν και οι δυο.

  Το τέλος είναι γλυκόπικρο. Τον βλέπουμε να επιστρέφει στη φυλακή με τη συνοδεία της φίλης του και του βραδύγλωσσου γιου του, που την έχει αποδεχθεί σαν την μελλοντική σύζυγο του πατέρα του.

  Η κριτική ματιά του Φαρχάντι σίγουρα δεν αφορά μόνο την ιρανική κοινωνία. Η ταινία του μου θύμισε τον «Εχθρό του λαού» του Ίψεν.

  Εδώ βλέπουμε διάψευση της παροιμίας «Κάνε καλό και ρίξε το στο γιαλό». Πόσοι δεν μπήκαν στη μέση για να σταματήσουν ένα καυγά και τις άρπαξαν!

  Αυτός που έκανε το casting στην ταινία έκανε πολύ καλή επιλογή με τον Amir Jadidi. Με το μόνιμο χαμόγελό του δείχνει ένα άνθρωπο γεμάτο καλοσύνη. Τον είδαμε και στην ταινία «Ένας δράκος έρχεται», 2016, του Mani Haghighi και στο «The lost strait», 2018, του Bahram Tavakoli.   

  Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες και είναι υποψήφια για τα Όσκαρ. 

  Εξαιρετική ταινία, κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον από την αρχή, με τα αλλεπάλληλα σασπένς και τις ανατροπές. Ίσως είναι η καλύτερη του Φαρχάντι.