Kenneth Branagh, Belfast, (2021)

Kenneth Branagh, Belfast, (2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Μια τεχνική αφήγησης είναι η εστίαση στα γεγονότα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Δεν μπορώ να θυμηθώ ταινία, θυμάμαι όμως μυθιστορήματα, την «Αστραδενή» της Ευγενίας Φακίνου και τον «Λούσια» του Νίκου Χουλιαρά.

  Στην ταινία αυτή βλέπουμε το μοτίβο «τα σύνορα της αγάπης», και τον «ήρωα στη μέση του δρόμου» για τον οποίο μιλάει ο Γκέοργκ Λούκατς στο «Ιστορικό μυθιστόρημα».

  Κεντρικό σημείο της ιστορίας είναι η 15^η Αυγούστου 1969. Τότε προτεστάντες παρακρατικοί πλιατσικολόγησαν μια γειτονιά καθολικών, όπως καλιώρα έκαναν οι τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη. Οι καθολικοί έστησαν οδοφράγματα για να προστατευθούν.

  Ο Μπάντι είναι μάρτυρας αυτών των γεγονότων. Η μητέρα του τρέχει και τον αρπάζει τρομαγμένη.

  Του αρέσει η Κατερίνα. Και η δυο τους είναι οι αριστούχοι της τάξης. Αυτή είναι καθολική, αυτός προτεστάντης.

  Ο παρακρατικός Μπίλι προσπαθεί να εκβιάσει τον πατέρα του Μπάντι να μπει στην οργάνωση. Αυτός αρνείται. Αυτό θα του δημιουργήσει προβλήματα.

  Ο Μπάντι παρασύρεται σε ένα πλιάτσικο, η μητέρα του είναι εξοργισμένη μαζί του, του λέει να επιστρέψει τη σκόνη πλυντηρίου που πήρε. Γυρνάει μαζί του στο μαγαζί ενώ το πλιάτσικο συνεχίζεται. Εκεί θα συναντήσουν τον Μπίλι ο οποίος…

  Είναι επικίνδυνη η ζωή στο Μπέλφαστ. Να πάνε στην Αυστραλία. Ή ίσως στην Αγγλία, όπου δουλεύει ο πατέρας του Μπάντι. Τους επισκέπτεται κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο.

  Να φύγουν; Και να αφήσουν πίσω τους φίλους και γνωστούς; Και τους παππούδες; Η μητέρα έχει αντιρρήσεις.

  Να αφήσει ο Μπάντι την Κατερίνα που την αγαπά;

  Το ασπρόμαυρο της ταινίας υπογραμμίζει τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της εποχής. Τα πολλά τραγούδια που ακούμε τίθενται αντιστικτικά. Δεν είναι τελικά όλα μαύρα.

  Πολύ καλή ταινία, έχει και υψηλή βαθμολογία στο IMDb, 7,4. Φυσικά έχει κερδίσει κάμποσα βραβεία.