Michael White-John Gribbin, Stephen Hawking-ο κόσμος μιας ιδιοφυίας

Michael White-John Gribbin, Stephen Hawking-ο κόσμος μιας ιδιοφυίας (μετ. Βοντζαλίδης Διαμαντής) Κάτοπτρο 2004, σελ. 400

 

  Όλοι, πιστεύω, ξέρουν τον Στίβεν Χόκινγκ, που αν και ανάπηρος, καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες του 20^ου αιώνα. Έχω δει ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του καθώς και την ταινία του James Martin «The theory of everything» (2014). Έχοντας μόλις διαβάσει την «Κόμη της Βερενίκης» του Γιώργου Γραμματικάκη είπα να συνεχίσω με τη βιογραφία του Χόκινγκ.

  Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στη ζωή και το έργο του, οι περισσότεροι φαντάζομαι θα ξέρετε αρκετά, και εξάλλου μπορείτε να συμβουλευτείτε τη βικιπαίδεια. Εδώ θα πω μόνο ότι το βιβλίο χωρίζεται σε κεφάλαια που εναλλάσσονται, το ένα με τα καθαρώς βιογραφικά στοιχεία και το άλλο με στοιχεία των επιστημονικών ερευνών και ανακαλύψεών του. Μου θύμισε δυο αυτοβιογραφίες του Bertrand Russell, «Η φιλοσοφική μου εξέλιξη» που είναι η πνευματική του αυτοβιογραφία και η «Αυτοβιογραφία», στην οποία αναφέρεται κυρίως στη ζωή του.

  Από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του βιβλίου είναι η εκδοτική περιπέτεια του «Χρονικού του χρόνου». Οι εκδότες δεινοπάθησαν πιέζοντας τον Χόκινγκ να κάνει πιο κατανοητό το βιβλίο του για τον απλό αναγνώστη, στέλνοντας πίσω τα χειρόγραφά του με ένα σωρό επισημάνσεις, ξανά και ξανά, κάνοντάς τον να αγανακτεί. Στο τέλος όμως παραδέχθηκε ότι είχαν δίκιο.  

  Θα συνεχίσω παραθέτοντας αποσπάσματα.

  Βλέπω ότι έχω υπογραμμίσει αποσπάσματα τα οποία βρήκα στην αυτοβιογραφία του «My brief history» και τα οποία έχω παραθέσει στο κείμενο που έχω γράψει γι’ αυτή, θα αναρτήσω όμως με τη σειρά που διάβασα τα βιβλία.

  «Δεν ξέρω για το γόητρο… αλλά τα λεφτά του βραβείου είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα».

  Το ίδιο ευπρόσδεκτα ήταν και για μένα τα εβδομήντα χιλιάρικα που πήρα σε έναν Παγκρήτιο λογοτεχνικό διαγωνισμό για ένα παιδικό διήγημά μου που ενσωματώθηκε στο «Χορό της βροχής: οικολογικά παραμύθια και διηγήματα», τα οποία ανέβασαν την ποιότητα των καλοκαιρινών μου διακοπών. Νομίζω ήταν το καλοκαίρι του 1993.

  «Το να αγοράσει κανείς το βιβλίο είναι πιο ηθικό από το να διαβάσει απλώς μια κριτική γι’ αυτό, αλλά η αγορά του δεν συνεπάγεται απαραίτητα και την ανάγνωσή του. Πάνω στο τραπέζι του καφέ ή δίπλα στην τουαλέτα, ένα βιβλίο είναι το κουλτουριάρικο ισοδύναμο της περίσσιας ετικέτας του Γκούτσι που ράβεται σε μια τσάντα, ή του σήματος με το

κροκοδειλάκι πάνω σε μια μπλούζα».

  Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον «Οδυσσέα» του Τζόυς.

  Ήταν το καλαμπούρι που κάναμε με μια μαθήτριά μου. Κάθε φορά που συναντιόμασταν στο προαύλιο ή σε διάδρομο του σχολείου τη ρώταγα αν είχε διαβάσει τον «Οδυσσέα», τον οποίο ο πατέρας της είχε στη βιβλιοθήκη του και αν θυμάμαι καλά δεν τον είχε διαβάσει. -Ακόμη, μου απαντούσε γελώντας.

  Δεν θυμάμαι το όνομά της, θυμάμαι μόνο ότι ήταν πολύ όμορφη.

  Έγραψα λίγα, για τα βιβλία του Χόκινγκ έχω γράψει περισσότερα. Να σημειώσω εδώ μόνο ότι κίνητρό μου για να διαβάσω ένα βιβλίο δεν είναι για να γράψω γι’ αυτό, αλλά γιατί για κάποιο λόγο μου έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον και θέλω να σημειώσω πράγματα στα

οποία πιθανόν να ανατρέξω κάποια στιγμή. Και βέβαια ένα like στην ανάρτησή μου στο

facebook είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Το ίδιο και για τις αναρτήσεις μου για ταινίες, με

εξαίρεση αυτές που είναι πρώτης προβολής ή επανεκδόσεις, τις οποίες βλέπω ακριβώς για να γράψω γι’ αυτές.