Zhu Xin (祝新), Vanishing days (漫游,2018)

Zhu Xin (祝新), Vanishing days (漫游,2018) 

 

  Μέρες που χάνονται είναι ο αγγλικός τίτλος, ταξιδεύοντας (όχι για δουλειές, για αναψυχή) είναι ο κινέζικος, της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Τζου Σιν (Shin). Είναι η δεύτερη ταινία του μετά από μια μικρού μήκους, και την έκανε στα εικοσιδύο του χρόνια (γεννήθηκε το 1996) ενώ φοιτούσε ακόμη στο κολλέγιο (αποφοίτησε από την Κινέζικη Ακαδημία Τέχνης), με ένα πολύ χαμηλό προϋπολογισμό.

  Τελικά το σενάριο κάνει τη διαφορά. Πολύ καλή σκηνοθεσία, εικαστικά πλάνα, όμως το σενάριο είναι ολότελα αναιμικό, χωρίς σασπένς.

  Ή μάλλον υπάρχει ένα ελάχιστο σασπένς. Η μικρή Li Senlin, το κεντρικό πρόσωπο στην ιστορία, έχασε την χελώνα της. Θα τη βρουν;

  Η αφηγηματική αναμονή είναι ότι θα τη βρουν. Όμως δεν την βρίσκουν. Θα της αγοράσουν άλλη.

  Ο πατέρας της λείπει, είναι με τη μητέρα της. Κάποια στιγμή έρχεται και η θεία της. Αφηγείται μια ιστορία με τον άντρα της (επέμενε να κλέψουν μια βάρκα), την οποία αργότερα βλέπουμε δραματοποιημένη σε αναδρομή, αποσπασματικά.  

  Το κοριτσάκι τσακώνεται με τη μαμά του στο τραπέζι. Φεύγει. Γυρνάει άσκοπα.

  Τα μόνα δραματικά επεισόδια είναι ένας φόνος, τον οποίο ακούμε, η θεία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας, και η εξομολόγηση ενός αγοριού ότι θα πεθάνει γρήγορα γιατί έχει ένα καρδιακό πρόβλημα. Της προσφέρει μια χελώνα, όμως η Li Senlin αρνείται να την πάρει.

  Αναρωτιέμαι μήπως τα δυο και μοναδικά πλάνα με τον δολοφόνο είναι ντοκιμαντερίστικα.

  Επαναλαμβάνω, η ταινία τεχνικά είναι πολύ καλή, όμως σεναριακά είναι ολότελα αναιμική. Ίσως αυτό οφείλεται και στον πολύ χαμηλό προϋπολογισμό της. Τι χρηματοδότηση να έχει ένας σπουδαστής;

  Δεν με ενθουσίασε, όμως μου άρεσε.