Pier Paolo Pasolini, Salo, 120 μέρες στα Σόδομα (SALÒ o le 120 giornate di Sodoma, 1975)

Pier Paolo Pasolini, Salo, 120 μέρες στα Σόδομα (SALÒ o le 120 giornate di Sodoma, 1975)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Θα ξεκινήσω την κριτική μου λέγοντας για άλλη μια φορά το «Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα».

  Τώρα διαβάζω τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας, που λέει ότι είναι horror film. Και τα horror δεν τα βλέπω καθόλου, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

  Πριν συνεχίσω θα παραθέσω ένα απόσπασμα από ενημερωτικό e-mail που πήρα από την εταιρεία διανομής.

  «…σας στέλνουμε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε  στο ΑΠΕ του ανταποκριτή του στην Ιταλία κυρίου Θ.Ανδρεάδη-Συγγελάκη και αναδημοσιεύτηκε σε δεκάδες ΜΜΕ που έχει να κάνει με την αναψηλάφηση της δολοφονίας  του Πιέρ Παόλο Παζολίνι, η οποία συνδέεται ευθέως με την τελευταία του ταινία  «ΣΑΛΟ, 120 ΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΣΟΔΟΜΑ».  Μια σπουδαία αντιφασιστική ταινία που όπως δείχνουν όλα  ήταν η αιτία της δολοφονίας του».

  Το σχόλιό μου:

  Στη δικτατορία είχα δει κάποια soft porno, softest. Και όλα είχαν ένα ηθικό δίδαγμα, σαν άλλοθι.

  Το άλλοθι εδώ του Παζολίνι είναι ότι τις διαστροφές που δείχνει στην ταινία, βασισμένη στο «120 μέρες στα Σόδομα» του Μαρκήσιου ντε Σαντ, από το όνομα του οποίου προέρχεται η λέξη σαδισμός, είναι το ότι τις αποδίδει, κομμουνιστής αυτός, στο φασισμό.

  Διαβάζω στη βικιπαίδεια το παρακάτω: The core of Salò is the anus, and its narrative drive pivots around the act of sodomy.

  Καθόλου περίεργο, μια και ο Παζολίνι ήταν ομοφυλόφιλος.

  Έχει και δεύτερο άλλοθι: δεν παρουσιάζει μόνο σοδομισμό αλλά και άλλου είδους διαστροφές, όπως την κοπροφιλία.

  Οι «φασίστες» έχουν συλλάβει εννιά νέους και εννιά νέες για να τους μετατρέψουν σε σεξουαλικούς σκλάβους. Μια γυναίκα διαβάζει τις ιστορίες του Σαντ ώστε να διεγερθούν, και μετά τους διατάζουν να κάνουν διάφορα.

  Είδα την ταινία μέχρι τέλους, αλλά πολλές σκηνές μού ήταν εμετικές, δεν άντεχα να τις βλέπω, γύριζα αλλού το κεφάλι.

  Πώς διάβολο έπεσε στην παγίδα το Στούντιο, να προβάλει ένα τέτοιο έργο μόνο και μόνο επειδή ο Παζολίνι ήταν αριστερός, δεν μπορώ να το καταλάβω.

  Όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές και είναι ομοφυλόφιλοι ή σαδιστές, μπορούν να δουν την ταινία και να τους αρέσει.

  Μπορείτε να τη δείτε και για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, σαν ταινία που «εικονογραφεί» διάφορες διαστροφές.

  Πάντως αν δεν έχετε αυτή την περιέργεια να τη δείτε για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, δεν θα σας τη συνέστηνα καθόλου.

  Α, ναι, και δεν νομίζω να τον δολοφόνησε φασίστας, πιο πιθανό θεωρώ να τον δολοφόνησε σεξουαλικός του σύντροφος. Ξέρω τρεις περιπτώσεις με επώνυμους, τις ξέρετε κι εσείς, να μη λέμε ονόματα τώρα, που στις δυο αποδεδειγμένα δολοφόνος ήταν ένας σεξουαλικός σύντροφος. Απλά εδώ βλέπουμε για άλλη μια φορά το λογικό λάθος «post hoc, ergo propter hoc», μετά από αυτό (την ταινία) άρα εξαιτίας αυτού.

  Ναι, δολοφονήθηκε αμέσως μετά που γύρισε την ταινία.