Εμβόλιο

 

Μετά από συζήτηση με φίλο.

  -Δεν με ενημέρωσαν ότι πρέπει να κάνω το εμβόλιο.

  -Ούτε και μένα, ενώ παλιά με ενημέρωναν ότι, καθώς είμαι υψηλού κινδύνου, έπρεπε να το κάνω στο τετράμηνο, και όχι στο εξάμηνο όπως οι άλλοι. Γιατί; Διότι δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να μην κρασάρει το σύστημα υγείας με το να μην φτάνουν τα κρεβάτια στις εντατικές. Για να μη σου πω και το άλλο, αν δεν κάνουν το εμβόλιο μερικοί ηλικιωμένοι και φύγουν, όπως ένας φίλος μου πριν λίγους μήνες, κέρδος θα έχει το κράτος, λιγότερες συντάξεις. Μπήκα στο emvolio.gov.gr και μου συνιστούσε να κάνω το εμβόλιο. Όμως δεν μπήκε στον κόπο να με ειδοποιήσει όπως παλιά.

Περί αυτοκτονίας

 

Περί αυτοκτονίας

 

Δυο συμπτώσεις μου έδωσαν την ιδέα για αυτή την ανάρτηση. Η μια ήταν η ανάρτηση μιας φίλης, η άλλη η συζήτηση με μια άλλη φίλη. Όμως πριν προχωρήσω θα κάνω αντιγραφή και επικόλληση ενός αποσπάσματος από ένα αυτοβιογραφικό μου κείμενο που έχει τίτλο «Οι ρίζες της σύμπτωσης» και υπότιτλο «Ο έρωτας».

  «Ένας ψυχολόγος που με είχε εντυπωσιάσει και διάβασα σχεδόν όλα του τα βιβλία, εκείνη την εποχή που είχα πέσει σαν τρελός στα ψυχολογικά διαβάσματα, τέλη της δεκαετίας του ’70, ήταν ο Hans Eysenck. O Eysenck λοιπόν υποστηρίζει ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου καθορίζεται από δυο άξονες, τον άξονα της συναισθηματικότητας και τον άξονα της ενδοστρέφειας-εξωστρέφειας. Φτιάχνει έναν κύκλο, και σ’ αυτόν χαράζει δυο άξονες ένα κατακόρυφο, της συναισθηματικότητας, και ένα οριζόντιο, της ενδοστρέφειας-εξωστρέφειας. Όλοι οι άνθρωποι καταλαμβάνουν μια θέση στον κύκλο. Όσοι βρίσκονται στην περιοχή της υψηλής συναισθηματικότητας και της μεγάλης ενδοστρέφειας είναι οι νευρωσικοί και οι καλλιτεχνικές φύσεις. Όσοι βρίσκονται στη μεριά της χαμηλής συναισθηματικότητας και της μεγάλης εξωστρέφειας είναι οι εγκληματίες και οι πολιτικοί. Εμείς που έχουμε καλλιτεχνική φύση, οι λογοτέχνες, οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι των γραμμάτων γενικά, θα έπρεπε να είμαστε στα ψυχιατρεία. Όμως μας σώζει η καλλιτεχνική δημιουργία και η πνευματική απασχόληση. Ο Χέμινγουεϊ είχε πει ότι «Εμένα ο ψυχίατρός μου είναι η γραφομηχανή μου». Και ο Ρίτσος είπε στον Πρεβελάκη που σχολίασε το ογκώδες του έργου του σαν προσπάθεια να ξεφύγει από τα άγχη του «Μόνο εσύ με κατάλαβες».

Και οι πολιτικοί πως ξεφεύγουν και δεν μπαίνουν στη φυλακή;

Δωροδοκώντας και απειλώντας… Και με το βουλευτικό άσυλο καλά βολεύονται…

Τελικά, όλοι έχουμε τον τρόπο μας».

Συζητώντας με τη φίλη μου έκανα τη σκέψη, και της την είπα: Πόσους πολιτικούς ξέρουμε που έχουν αυτοκτονήσει; Δεν έχω υπόψη μου κανένα, αν και είναι γνωστό ότι στον κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις.

Από τον κόσμο του πνεύματος και της τέχνης θα αναφέρω αυτούς που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό. Και πρώτα πρώτα τον Χέμινγουεϊ στον οποίο αναφερθήκαμε πιο πριν, και στη συνέχεια τον Τζακ Λόντον, που προχθές αναρτήσαμε για το μυθιστόρημά του «Ο Ασπροδόντης». Συνεχίζω με Γιασουνάρι Καβαμπάτα και Βαν Γκονγκ. Μαρίνα Τσβετάγιεβα. Στέφαν Τσβάιχ, Άρθουρ Κέσλερ. Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Ναπολέων Λαπαθιώτης και Κώστας Καριωτάκης. Βιρτζίνια Γουλφ.  

Αν δεν βαριέστε, μπορείτε να συμπληρώσετε τον κατάλογο.

Γλώσσα και έννοια

 

Γλώσσα και έννοια

 

  Διαβάζω στην «Επινόηση της μοναξιάς» του Πολ Όστερ, για την ακρίβεια στη συνέντευξη που ακολουθεί σαν επίμετρο.

  «IBS: Άρα χωρίς γλώσσα δεν υπάρχει πραγματική σκέψη;

  AUSTER: Δεν νομίζω πως θα υπήρχε ο κόσμος μας χωρίς αυτή. Δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τα πράγματα. Δεν θα είχαμε καρέκλες και τραπέζια, θα είχαμε μια αχλή από αντικείμενα».

  Διαφωνώ.

  Σκεφτόμαστε με έννοιες, όχι με λέξεις (οι λέξεις είναι δείκτες εννοιών), ακόμα και αν μας έρχονται λέξεις στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε. Βέβαια κυρίως με λέξεις (γενικότερα, με σημεία) επικοινωνούμε.

  Για τον Ασπροδόντη που διάβασα πρόσφατα, και που δεν έχει γλώσσα, τα δέντρα και τα ζώα του δάσους δεν είναι μια αχλή από αντικείμενα. Σίγουρα έχει την έννοια του λαγού, του ελαφιού, του κάθε είδους δυνητικού θηράματος. 

Και, προσέξτε, το υποστηρίζω αυτό εγώ ο πολύγλωσσος.