Manijeh Hekmant, Women’s prison

Manijeh Hekmant, Women’s prison (2002)

http://en.wikipedia.org/wiki/Manijeh_Hekmat

Η ταινία μου προκάλεσε κάποια αμηχανία. Δεν είδα την σκηνοθέτιδα να έχει κάποια «θέση», την είδα απλά καταγράφει καταστάσεις που ζουν οι φυλακισμένες σε μια ιρανική φυλακή. Μια γυναίκα εκτελείται, μια άλλη αντιμετωπίζει την προοπτική του λιθοβολισμού, μια τρίτη γεννάει σε πλήρη συσκότιση γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη μια αεροπορική επιδρομή ιρακινών. Έχουμε ακόμη δυο απόπειρες βιασμού και μια αυτοκτονία. Κεντρικό πρόσωπο είναι η Mitra, η οποία έρχεται αρχικά σε σύγκρουση με την καινούρια αυστηρή διευθύντρια των φυλακών, για να κερδίσει όμως έπειτα την εκτίμησή της.
Ένα πρόβλημα πρόσληψης που αντιμετώπισα είναι σχετικά με την διευθύντρια. Την είδα ως μια κακιά γυναίκα. Να ήταν αυτός ο στόχος της σκηνοθέτιδας; Μάλλον όχι, γιατί κάποια στιγμή την βλέπουμε μέσα στην μοναχική, ανέραστη ζωή της, καθώς προσπαθεί να βάψει τα χείλη της. Και αυτό βέβαια γίνεται πιο ξεκάθαρο στο τέλος. H Mitra αποφυλακίζεται, αφού έχει εκτίσει μια πολύχρονη φυλάκιση για το φόνο του πατριού της. (Η πλοκή διαδραματίζεται σε τρεις χρονικές περιόδους, το 1983, το 1994 και το 2001. Για τις δυο τελευταίες χρονολογίες δεν είμαι απολύτως σίγουρος). Την συνοδεύει η διευθύντρια στην έξοδο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη σιδερένια πόρτα, την πόρτα της εξόδου. Είναι σκοτεινά. Μάλλον σκηνοθετική αδεία, γιατί είναι απίθανο να πρόκειται για εσωτερική πόρτα. Ανοίγει και αποκαλύπτεται το έξω, λουσμένο σε εκτυφλωτικό φως. Η Μίτρα φεύγει. Η πόρτα κλείνει, και πάλι η σκοτεινιά, με τη διευθύντρια να κατευθύνεται προς τα μέσα. Η υποδήλωση είναι σαφής: Είναι ίσως η πιο φυλακισμένη από όλες τις φυλακισμένες. Έτσι ενώ αρχικά την θεώρησα ως μια κακιά γυναίκα, στο τέλος την συμπόνεσα ως μια τραγική ύπαρξη.