Hamid Rahmanian, Day break

Hamid Rahmanian, Day break (2005)

http://www.hamidrahmanian.com/about.html http://www.blogger.com/img/blank.gif
http://www.hamidrahmanian.com/
http://www.imdb.com/name/nm0706740/

Ο cinephil κινηματογράφος είναι περίπου cine à thèse (κατά το roman à thèse), σε αντίθεση με τον εμπορικό κινηματογράφο στον οποίο αυτό που μετράει μόνο είναι η απόλαυση μιας ιστορίας που έχει τέλος (τελείας κατά τον Αριστοτέλη, όπως και στην τραγωδία). Στον σινεφίλ κινηματογράφο η ιστορία εξαφανίζεται μπροστά στη θέση. Αυτό φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά στις ταινίες με ανοιχτό τέλος. Μια τέτοια ταινία είναι το Day break, μια καταδίκη της θανατικής ποινής. Η εκτέλεση του ήρωα έχει αναβληθεί τρεις φορές. Την τέταρτη; Βλέπουμε την εκτέλεσή του, όμως, σε εφέ απροσδόκητου, αυτή αποδεικνύεται ότι ήταν ένας εφιάλτης, μια ονειροφαντασία, την παραμονή της εκτέλεσής του. Την ημέρα της εκτέλεσής του, την αυγή (day break) βλέπουμε τους φρουρούς να τον παίρνουν από το κελί του. Και η ταινία τελειώνει. Τον εκτέλεσαν τελικά; Για τον Rahmanian δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να «εκτελεστεί» η θανατική ποινή, να καταργηθεί μια και καλή, όπως στη χώρα μας, όπως και σε ένα σωρό άλλες χώρες.
Έχω ξαναγράψει για το ανοικτό τέλος, πάλι μιλώντας για τον ιρανικό κινηματογράφο. Τέτοια παραδείγματα είναι η «Όμορφη πόλη» και «Ένας χωρισμός» του Asghar Farhadi, και το Copie conforme του Αμπάς Κιαροστάμι. Εδώ είναι ο σύνδεσμος:
http://hdermi.blogspot.com/2011/11/asghar-farhadi.html