Amir Naderi, The runner (1985)

Amir Naderi, The runner (1985)

http://en.wikipedia.org/wiki/Amir_Naderi

O «Δρομέας» του Αμίρ Ναντερί θυμίζει πάρα πολύ τον Ali Zaoua, prince of the streets του Nabil Ayouch. Και εδώ ο κεντρικός ήρωας, όπως και οι φίλοι του, είναι παιδιά του δρόμου. Αγωνίζονται να επιβιώσουν. Ο ήρωας του Ναντερί μαζεύει σκουπίδια, μετά μποτίλιες μέσα από τη θάλασσα (σε ένα κινέζικο ντοκιμαντέρ είδαμε να τις μαζεύουν, πλαστικές όμως, από κάδους σκουπιδιών), στη συνέχεια γίνεται πωλητής κρύου νερού και καταλήγει λούστρος. Θα τσακωθεί και με παιδιά, αλλά και με μεγάλους. Στο τέλος θα συνειδητοποιήσει την ανάγκη να μάθει γράμματα, και θα παρακολουθήσει ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας.
Ο Ναντερί δεν διεκτραγωδεί τη ζωή του μικρού του ήρωα. Απεναντίας. Τον παρουσιάζει να διασκεδάζει με τα άλλα παιδιά, κυρίως κάνοντας αγώνες δρόμου, και να μαζεύει περιοδικά για αεροπλάνα. Μαγεύεται από ένα μικρό αεροπλανάκι που βρίσκεται σε έναν κοντινό αεροδιάδρομο. Κάποια από τις φορές που το βλέπει να πετάει ουρλιάζει στον πιλότο, ο οποίος, καθώς τον αντιλαμβάνεται, παίζει μαζί του, περνώντας κάμποσες φορές πάνω από το κεφάλι του. Σε κάποια σκηνή, καθώς τον βλέπουμε να κοιτάζει τα περιοδικά σε ένα περίπτερο, ακούμε το τραγούδι What a wonderful world. Όχι σαν παρωδία, αλλά στην κυριολεξία: Η ζωή, παρά τις αντιξοότητές της, αξίζει να τη ζει κανείς. Μας χρειάζεται ένα τέτοιο μάθημα, τώρα που περνάμε αυτή την κρίση.
Χωρίς σασπένς, βλέποντας απλώς σκηνές από τη ζωή του μικρού, η ταινία θα μπορούσε να είναι βαρετή. Ο Ναντερί όμως χειρίζεται εντελώς εικαστικά τα πλάνα του με εικόνες που συναρπάζουν από μόνες τους. Η θάλασσα, το αεροπλάνο, το τραίνο και οι σιδηροδρομικές γραμμές, και στο τέλος μια μεγάλη φωτιά, καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ταινίας.
Ας το πούμε και αυτό, παρεμπιπτόντως. Δυο σημαίες βλέπουμε σε όλο το έργο, σε δυο πλοία. Η μια είναι ελληνική. Προφανώς θα ήταν από σύμπτωση.