Rafi Pitts, It’s winter (Zemestan) and The hunter

Rafi Pitts, It’s winter (Zemestan) and The hunter
http://en.wikipedia.org/wiki/Rafi_Pitts
http://www.imdb.com/name/nm0686020/

It’s winter, (Zemestan, 2006)
http://www.guardian.co.uk/film/2006/dec/15/worldcinema.drama
«Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ' αυτή».
Έτσι λένε οι δυο ήρωες της ταινίας όπως και ο αποδέκτης της «Πόλης» του Καβάφη. Ο πρώτος, ο άντρας της γυναίκας, θα πάει, αλλά θα γυρίσει με κομμένο το πόδι του. Από μακριά θα κοιτάζει το σπίτι, χωρίς να τολμάει να παρουσιαστεί. Η γυναίκα του στο μεταξύ, θεωρώντας τον νεκρό μια και για μήνες δεν είχε δώσει σημεία ζωής, παντρεύεται τον άλλο άνδρα, που τη φλερτάρει. Δεν αποτελεί ηρωικό εκπρόσωπο του προλεταριάτου, είναι ψιλοτεμπέλης, αλλά έτσι κι αλλιώς υφίσταται την εκμετάλλευση. Και, όπως ο πρώτος άντρας της γυναίκας του, αποφασίζει κάποια στιγμή και αυτός να πάει «σ’ άλλη γη, σ’ άλλη θάλασσα». Αλλά όχι με το πλοίο (Η Τεχεράνη είναι μεσογειακή πόλη) αλλά με το τραίνο. Στο μεταξύ έχει δει τον πρώτο άντρα της γυναίκας του να παραμονεύει με τα δεκανίκια, σε απόσταση από το σπίτι.
Και έρχεται η μέρα να φύγει. Περιμένει σε ένα καφέ κοντά στο σταθμό. Στην μιαν άκρη είναι αυτός, στην άλλη ο άλλος, μοναδικοί πελάτες. Ο καφετζής του μιλάει για τον άλλο, για την εξαθλίωσή του. Ο άνδρας με τα δεκανίκια φεύγει. Σε λίγο φεύγει και αυτός. Το τραίνο έρχεται. Ακούγεται φασαρία, κάτι συμβαίνει. Κάποιος μπροστά του τρέχει. Τρέχει και αυτός. Όταν φτάνει στο σταθμό, βλέπει έναν άνθρωπο ξαπλωμένο. Κάποιοι τον σκεπάζουν με μια κουβέρτα. Είναι ο άνθρωπος με το κομμένο πόδι. Μάλλον έπεσε μπροστά στο τραίνο και αυτοκτόνησε.
Το τραίνο ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Είναι με τη βαλίτσα του. Στέκει αμφιταλαντευόμενος. Δεν θα τολμήσει να μπει. Το τραίνο φεύγει, αυτός μένει. Βλέπει κάτω, μισοσκεπασμένο από το χιόνι, το ένα δεκανίκι του νεκρού. Το σηκώνει. Το τραίνο απομακρύνεται. Και η ταινία τελειώνει. «Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλη τη γη τη χάλασες». Δεν έχει νόημα να φύγει. Και ο άλλος που έφυγε (μια διπλοτυπία του από το λίγο που βλέπουμε από αυτόν στην αρχή της ταινίας) τι κατάλαβε.
Αγγελοπουλικός ο Rafi Pitts. Ελάχιστος λόγος, μεγάλα, εικαστικά πλάνα, και αφηγηματικά κενά. Κάτι σαν κινηματογραφικός φωβισμός. Στο τέλος του έργου βλέπουμε δυο συνηθισμένους «τόπους» στον κινηματογράφο, για τους οποίους μιλήσαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις μας: το τραίνο και το χιόνι.
Σαν λάιτ μοτίβ ακούγεται σε διάφορα σημεία του έργου το Zemestan, ένα πολύ μελαγχολικό τραγούδι με ακόμη πιο μελαγχολικούς στίχους, α καπέλλα. Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία.

The hunter (2010)
http://www.imdb.com/title/tt1190072/ http://www.blogger.com/img/blank.gif
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Hunter_%282010_film%29
http://www.guardian.co.uk/film/2010/oct/28/the-hunter-film-review
Καταλήγω στο κείμενο για το «Είναι χειμώνας» λέγοντας ότι η ταινία αυτή μου άρεσε πολύ. Σκόπιμα. Γιατί ο «Κυνηγός», που τον είδα αμέσως μετά το Zemestan, δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε γιατί; Γιατί είναι κακή η ταινία; Όχι, η ταινία είναι πάρα πολύ καλή. Αλλά κάθε αποδέκτης έχει τα γούστα του. Και εμένα μου αρέσουν οι ταινίες με θέση και οι ταινίες που εκλύουν συναισθήματα. Και ο «Κυνηγός» δεν προσφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλά ανεβάζει την αδρεναλίνη, με έντονο σασπένς και με «τόπους» του δυτικού κινηματογράφου που τους έχω μπουχτίσει, όπως είναι το κυνηγητό με τα αμάξια. Όχι καταδίωξη, όπως π.χ. στην «Πέμπτη αντίδραση» της Tahmineh Milani, αλλά κυνηγητό σαν σε ράλι. Εκτός πια και, αγγελοπουλικό καθώς είναι το έργο (οι εικαστικές σκηνές όμως μέσα στο δάσος με τη βροχή πολύ μου άρεσαν), δεν το κατάλαβα.
Θα το ξαναγράψω, αυτή τη φορά εις μνήμην. Ή μάλλον θα κάνω αντιγραφή και επικόλληση, από την παρουσίαση που έκανα της ταινίας «Κόρες του ουρανού» της Mariam Shahriar,
κάπου στις 10 το πρωί της 25ης Ιανουαρίου, την οποία ανάρτησα αμέσως μετά.
« Η ταινία είναι αγγελοπουλική: ελάχιστος διάλογος, μακρά εικαστικά πλάνα.
Θυμήθηκα τώρα ένα ανέκδοτο, ας μην περιμένω να γράψω για την επόμενη ταινία του Αγγελόπουλου για να το παραθέσω. Αφού κάνει έρωτα το ζευγάρι, ρωτάει ο άντρας: -Πώς ήταν; -Σαν ταινία του Αγγελόπουλου; -Άργησες να τελειώσεις; -Όχι, δεν κατάλαβα τίποτα».
Το απόγευμα έμαθα ότι λίγες ώρες πριν, μετά τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στην εντατική, μετά από τροχαίο.
Όπως και η γυναίκα σε αυτό το ανέκδοτο, δεν κατάλαβα τίποτα. Εκτός και αν δεν υπήρχε τίποτα να καταλάβω, και η ταινία ήταν, αντίθετα από το Zemestan, απλά ένα συναρπαστικό θρίλερ.