Tahmineh Milani, Unwanted woman and The fifth reaction

Tahmineh Milani, Unwanted woman and The fifth reaction

http://en.wikipedia.org/wiki/Tahmineh_Milani

Για δυο προηγούμενες ταινίες της Μιλανί, τις «Δυο γυναίκες» (1999) και το «Κρυμμένο μισό» (2001) έχουμε γράψει εδώ
http://hdermi.blogspot.com/2011/11/tahmineh-milani.html

The fifth reaction (2003)
http://www.imdb.com/title/tt0386843/plotsummary
Την ταινία την είδα παλιά και δεν την καλοθυμάμαι. Ένας πεθερός θέλει να αποξενώσει τη νύφη του από τα δυο παιδιά της, μετά το θάνατο του γιου του. Τη διώχνει από το σπίτι, έχει τις διασυνδέσεις να το καταφέρει. Η νύφη του, με τη βοήθεια δικών της ανθρώπων, παίρνει τα παιδιά, για να ακολουθήσει στη συνέχεια μια αστυνομική καταδίωξη. Στο τέλος την συλλαμβάνουν. Βρίσκεται στο κρατητήριο. Η θεία της έρχεται και μιλάει με πολύ σκληρό τρόπο στον πεθερό, αλλά και στον αστυνομικό που υπερασπίζεται ένα νόμο που φτιάχτηκε από άντρες χωρίς να ρωτήσουν τις μανάδες. Μπορεί να μην θυμόμουνα πολλές λεπτομέρειες από το έργο, όμως η παρακάτω ατάκα μου έχει μείνει αξέχαστη. Ο άλλος γιος λέει στον πατέρα του, τον οποίο εκλιπαρούν ματαίως τα εγγονάκια του να βγάλει τη μητέρα τους από τη φυλακή: -Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Αν πεθάνω μια μέρα, θα συμπεριφερθείς στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου με τον ίδιο τρόπο μετά το θάνατό μου;
Η ταινία τελειώνει αισιόδοξα. Η νέα γενιά αποτελεί μια ελπίδα. Ο πεθερός μαλακώνει, και της επιτρέπει να μείνει στο σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά. –Αλλά υπό έναν όρο, δηλώνει, ενώ πέφτουν τα γράμματα του τέλους.


Unwanted woman (2005)
http://wearethemovies.com/forum/index.php?topic=1841.0

Και αυτή την ταινία την είδα παλιά. Τώρα την πέρασα στα γρήγορα, και έμεινα μόνο σε κάποιες σκηνές. Ο παραπάνω σύνδεσμος, που στέκεται κριτικά στην ταινία, δίνει μια ικανοποιητική περίληψη της πλοκής σε σχέση με άλλους συνδέσμους που βρήκα. Θα συμφωνήσω αρκετά μαζί του. Ενώ η Μιλανί κριτικάρει τον άντρα της δασκάλας που έχει φιλενάδα, κριτικάρει και τον δάσκαλο εκείνο που σκότωσε τη γυναίκα του γιατί τον απατούσε, επειδή δεν θέλησε να την ακούσει. Και εδώ βέβαια επανέρχεται στο θέμα του The hidden half, που αναφέρεται στην επινόηση μιας γυναίκας να κάνει τον άντρα της, ανώτατο δικαστή, να ακούσει και τον αντίλογο μιας καταδικασμένης σε θάνατο γυναίκας. Η φεμινίστρια Μιλανί εδώ το παρατραβάει, έχοντας μια μονόπλευρη οπτική. Είναι σαν να λέει ότι όλες οι μοιχαλίδες στο Ισλάμ είναι δικαιολογημένες, γιατί είναι σαν γυναίκες καταπιεσμένες. (Να μην παρεξηγηθώ, είναι ή δεν είναι δικαιολογημένες δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις λιθοβολήσουμε κιόλας). Νομίζω αδυνάτισε αρκετά τη «θέση» της το πλέξιμο της κύριας ιστορίας με την ιστορία αυτού του δασκάλου, παρόλο που έκανε το έργο πιο συναρπαστικό, καθώς απόκτησε ξαφνικά μια αστυνομική πλοκή.
Συμμερίζομαι τον φεμινισμό στο Ισλάμ, σαφέστατα οι γυναίκες είναι καταπιεσμένες, όμως οι φεμινίστριες πολλές φορές το παρατραβάνε. Μια τέτοια περίπτωση έχω σχολιάσει στην βιβλιοκριτική ενός βιβλίου, το «Διαβάζοντας τη Λολίτα στην Τεχεράνη», διαπιστώνοντας μια παρανάγνωση του διάσημου βιβλίου του Ναμπόκοφ από την Αζάρ Ναφισί.
http://hdermi.blogspot.com/2007/12/blog-post.html
Και μια ακόμη περίληψη:
Film Summary
"Iranian filmmaker Tahmineh Milani (The Hidden Half, Two Women), who has been jailed and even sentenced (unsuccessfully) to death for her frank treatment of female-male relations, here rebounds undeterred with her scorching honesty fully intact. The title Unwanted Woman applies directly to her heroine — a dignified teacher in her mid-30s whose husband openly cheats on her. Yet it also applies to the doll-faced floozy upon whom her mate now showers his ardor — a social outcast desperate for stability, wronged in her own way by their society’s institutional hypocrisies. Milani puts this threesome through a suspenseful road trip in which the everyday tensions of taking a drive in a police state are constant and observed with razor-sharp tact. The women’s heads stay covered throughout, and husband and wife are never shown in bed (all in strict keeping with Iranian censorship guidelines), but Milani cleverly and logically structures the film to justify these restraints with a verve worthy of Lubitsch under the Hays code. The film does disintegrate into big speeches as it rounds to its climax — but through these characters, Milani hauntingly maps the souls of men and women at odds in a theocracy." (F.X. Feeney, L.A. Weekly, June 24, 2005)