Azizollah Hamidnezhad, Tears of the cold

Azizollah Hamidnezhad, Tears of the cold (2004)

http://www.imdb.com/name/nm1729119/

  Το μοτίβο «τα σύνορα της αγάπης» το έχω συναντήσει κάμποσες φορές, και έχω γράψει μάλιστα σχετικά σε δυο βιβλιοκριτικές μου. Στο έργο του Χαμιντνετζάντ (Τι όνομα θεέ μου. Είναι το δικό μου, που όταν μου το ζητάνε πρέπει να το πω και δεύτερη φορά, μα είναι και το δικό του!…) είναι επίσης κυρίαρχο.

  Ένας ιρανός στρατιώτης, ναρκοσυλλέκτης, έρχεται σε επαφή με μια βοσκοπούλα στο εξεγερμένο Κουρδιστάν. Αυτό που δεν ξέρει είναι πως η βοσκοπούλα αυτή στην πραγματικότητα είναι αντάρτισσα, και είναι εκείνη που βάζει τις νάρκες. (Το ίδιο δεν ξέρει και ο ιρανός πρώην αξιωματικός της Σαβάκ ότι ο συμπατριώτης του εκείνος που τον έσωσε από τους δυο κακοποιούς που πήγαν να τον ληστέψουν στο μετρό είχε σαν αποστολή να τον εκτελέσει, στην ταινία «The mission» του Parviz Sayyad για την οποία γράψαμε δυο λογάκια χθες). Πέρα από κάποιες τυχαίες συναντήσεις η μοίρα θα τους ενώσει αποφασιστικά, όταν μια χιονοθύελλα θα τους οδηγήσει στην ίδια σπηλιά. Ο ένας θα σώσει τη ζωή του άλλου, εναλλάξ.

  Όχι, δεν υπάρχει σεξ, όμως η ερωτική συμπάθεια είναι εμφανής χωρίς να εκδηλώνεται. Στο τέλος, αντίθετα με την ηρωίδα στον «41^ο» του Γρηγόρη Τσουχράι, η κοπέλα θα προειδοποιήσει τον ιρανό στρατιώτη τυλίγοντας ένα κομμάτι πανί στο σύρμα που συνδέει τη νάρκη. Θα του χαμογελάσει με σημασία, και αυτός θα καταλάβει. Όμως μόλις κόβει το σύρμα ένας δικός της θα τον πυροβολήσει. Βλέποντάς τον να πέφτει κάτω νεκρός, απελπισμένη θα το βάλει στα πόδια, για να τιναχτεί στον αέρα λίγο πιο κάτω από μια νάρκη. Ναι, δεν έχουμε χάπι εντ.

  Καλογυρισμένη ταινία με άφθονο σασπένς, φαντάζομαι θα αρέσει τόσο στους σινεφίλ όσο και στους λάτρεις της περιπέτειας.  

  Μόλις τέλειωσα το ριπάρισμα των βίντεο με όπερες του Πεκίνου που έχω, πάνω από σαράντα, και πρέπει να τελειώσω και με κάποιες ιρανικές ταινίες που δεν έχω δει ακόμη για να ξαναρχίσω συστηματικά το διάβασμα. Μου έχει λείψει. Η Σαλαμπώ περπατάει σαν χελώνα.