Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.
Φυσικά
και έχω δει την ταινία, πριν χρόνια, αλλά την ξαναείδα με την ευκαιρία της επανέκδοσής
της. Πρωταγωνίστρια η Τζούλι Κρίστι, η αξέχαστη Λάρα στον «Δόκτωρα Ζιβάγκο»
(κάποια στιγμή θα τον διαβάσω και αυτόν). Δίπλα της ο Ντερκ Μπόγκαρτ («Θάνατος
στη Βενετία»).
Τελικά δεν θα πω ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα η ταινία. Δεν είναι ούτε
τραγωδία ούτε drama drama, δηλαδή με
δραματικό τέλος, είναι μια ταινία απλά drama, αυτό που
λέμε «κοινωνική».
Η Νταϊάνα δεν είναι ικανοποιημένη με το γάμο της και γρήγορα πέφτει σε
άλλη αγκαλιά, την αγκαλιά του Ρόμπερτ. Όμως οι φιλοδοξίες της τη ρίχνουν από τη
μια αγκαλιά στην άλλη. Στο τέλος παντρεύεται ένα ιταλό πρίγκιπα, αλλά η
πριγκιπική ζωή δεν της αρέσει και αναζητάει τον Ρόμπερτ. Και αυτός παίρνει την
εκδίκησή του, αφήνοντάς την να πιστεύει…
Πολύ
καλή σκηνοθεσία, εξαιρετική η Τζούλι Κρίστι, όμως το στόρι δεν μου άρεσε,
δηλαδή δεν με τράβηξε. Εξάλλου το βρίσκω ιδιαίτερα φαλλοκρατικό, με το μήνυμα «Να
τι παθαίνουν τα κακά κορίτσια».
Η εισήγησή μου σε μια ημερίδα της ομάδας κοινωνικής ανθρωπολογίας είχε
τίτλο «Οι
ευρωπαίοι συγγραφείς δολοφονούν τη μοιχαλίδα». Αναφερόμουν σε τρία
μυθιστορήματα, την «Μαντάμ Μποβαρί», την «Άννα Καρένινα» και την «Τερέζα Ρακέν».
Τελικά δεν είναι υποχρεωτικό να τη δολοφονούν πάντα, μπορούν απλά να την κάνουν
να μετανιώνει για τις αμαρτίες της όπως σ’ αυτή την ταινία. Το αντίστροφο δεν
το είδα, δηλαδή μοιχοί να αυτοκτονούν ή να «πληρώνουν» για τη μοιχεία τους.
Βλέπω
στη βικιπαίδεια ότι η ταινία πήρε ένα σωρό βραβεία, έτσι θα πω για άλλη μια
φορά «περί ορέξεως κολοκυθόπιττα».
Posts
No comments:
Post a Comment