Stephen Frears, Accidental hero (1992)

Stephen Frears, Accidental hero (1992)

  O Ντάστιν Χόφμαν είναι ο πιο αγαπημένος μου ηθοποιός, και τον «Κατά τύχη ήρωα» τον είδα για τουλάχιστον τρίτη φορά.

  Μικροαπατεώνας, χωρισμένος, σπάνια βλέπει, αν και θέλει, το γιο του, και επί πλέον ετοιμάζονται να τον χώσουν φυλακή. Πηγαίνοντας να τον πάρει να πάνε σινεμά βλέπει στο δρόμο του ένα αεροπλάνο να συντρίβεται σε μια γέφυρα. Η ουρά του έχει αρπάξει φωτιά, σίγουρα θα εκραγεί. Θα τρέξει να δει τι μπορεί να κάνει. Θα χάσει στο νερό το ένα από τα πανάκριβα παπούτσια του, αλλά θα προχωρήσει. Θα ανοίξει την πόρτα του αεροπλάνου που έχει φρακάρει, οι επιβάτες θα κατέβουν, και εισακούοντας την παράκληση ενός μικρού παιδιού θα επιστρέψει για να σώσει τον πατέρα του. Δεν θα τον βρει, αλλά θα σώσει άλλους πέντε παγιδευμένους. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και μια δημοσιογράφος.

  Κάνει οτοστόπ. Τον παίρνει ένας φορτηγατζής, με το φορτηγό του γεμάτο κουτάκια από αναψυκτικά. Είναι άστεγος, τα πουλάει για να ζήσει. Θα του δώσει το παπούτσι που φοράει, του ίδιου του είναι πια άχρηστο αφού έχασε το άλλο, μπορεί να το πουλήσει σε κάποιον που έχει ένα πόδι (τώρα θυμήθηκα μια ιρανική ταινία με το ίδιο θέμα, όμως όχι τον τίτλο της). Ο φορτηγατζής αυτός, όταν ακούει ότι ένα κανάλι δίνει αμοιβή ένα εκατομμύριο δολάρια στον άγνωστο διασώστη, παρουσιάζεται ως εκείνος ο διασώστης. Ως τεκμήριο έχει αυτό το παπούτσι.

  Ο Ντάστιν Χόφμαν μάταια υποστηρίζει ότι αυτός είναι ο πραγματικός διασώστης, κανείς δεν τον πιστεύει. Όμως ο ψευτο-διασώστης, σαν τον John Doe του Frank Capra, θα ζητήσει κουβέρτες για τους άστεγους που θα τους δοθούν. Σε ένα νοσοκομείο θα εμψυχώσει ένα νεαρό που βρίσκεται σε κώμα να συνέλθει. Αλλά νοιώθοντας τύψεις για αυτή την απάτη ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει φουντάροντας από το γείσο ενός ψηλού κτηρίου.

  Ο Χόφμαν θα τον μεταπείσει. Του λέει ότι δεν θα διεκδικήσει τον τίτλο του ήρωα, αυτός είναι πιο κατάλληλος για αυτό το ρόλο, έχει κάνει τόσα καλά μέχρι τώρα, αλλά θα τον «εκβιάσει» να του δώσει ένα ποσό από το εκατομμύριο, πρώτα πρώτα για να ξοφλήσει την νεαρή δικηγορίνα που τον έβγαλε από τη φυλακή πληρώνοντας την υπέρογκη εγγύηση, και να υποσχεθεί ότι θα πληρώνει τα δίδακτρα του γιου του στο πανεπιστήμιο, όταν με το καλό τελειώσει το Λύκειο. Βέβαια η δημοσιογράφος θα καταλάβει κάποια στιγμή ποιος ήταν αυτός που την έσωσε, όμως θα σεβαστεί την άρνησή του να το παραδεχθεί, αν και θα τον παρασύρει να ομολογήσει έμμεσα.

  Αυτό είναι το στόρι, αλλά τις σκηνές με τις οποίες σατιρίζεται άγρια ο κόσμος της δημοσιογραφίας που θυσιάζει τα πάντα για την τηλεθέαση δεν χρειάζεται να τις αναφέρουμε εδώ.

  Στο αρχείο που έχω με τους διάφορους τύπους ηρώων, που τους έχω αντιγράψει από το βιβλίο «Myths and motifs in literature» συμπληρώνοντάς τους, έχω πρώτο πρώτο τον «ήρωα και τον αντιήρωα», σημειώνοντας ότι συχνά συνδυάζονται στο ίδιο πρόσωπο. Ως παράδειγμα φέρνω τους βετεράνους, όπως τους θυμάμαι σε κάποια έργα. Όμως το τέλειο παράδειγμα, βλέπω τώρα, είναι ο (αντι)ήρωας αυτής της ταινίας. Αλλά και ο ψευτοδιασώστης επίσης, που έσωσε συντρόφους του στο Βιετνάμ, βετεράνος κι αυτός.