Lou Ye (娄烨), Don,t be young (危情少女) 1994

Lou Ye (娄烨), Don,t be young (危情少女) 1994

  «Μην κάνεις σαν μικρό κορίτσι» θα μεταφράζαμε στα ελληνικά τον κινέζικο τίτλο της ταινίας, της πρώτης ταινίας του Λόυ Γιε, του οποίου έχουμε δει όλες τις επόμενες ταινίες εκτός από μία. Διορθώσαμε και την αγγλική βικιπαίδεια, που την αγνοούσε.  

  Η κοπέλα γύρισε στο πατρικό της, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο πατέρας της. Βλέπει εφιάλτες. Ο πατέρας της έφυγε από το σπίτι πριν χρόνια, η μητέρα της σκοτώθηκε, αλλά στο όνειρο βλέπει ότι σκοτώθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες. Την ίδια τη φροντίζει ένας ψυχίατρος, του οποίου είναι κατά κάποιο τρόπο εξωτερικός ασθενής. Την αγαπάει, κάποια στιγμή που θα λείψει για λίγες μέρες και αυτή είναι ολότελα ανήσυχη της λέει ότι θα επιστρέψει, θα την παντρευτεί και θα φύγουν από αυτό το μέρος. Την είχε συμβουλεύσει πιο πριν να νοικιάσει δωμάτια στο τεράστιο αρχοντικό της, για να μην είναι μόνη.

  Έρχεται κάποιος και νοικιάζει δωμάτιο. Στην πραγματικότητα είναι ο πατέρας της.

  Οι εφιάλτες που βλέπει της φαντάζουν πραγματικοί. Μέσα σε ένα βιβλίο βρίσκει ένα χάρτη και μια διεύθυνση. Θα καταφέρει να εντοπίσει πού βρίσκεται. Είναι ένα εγκαταλειμμένο εργαστήριο βιολογίας.

  Για να συντομεύσουμε την ιστορία, ο δεύτερος άντρας της μητέρας της, την οποία «αυτοκτόνησε», θέλει να κληρονομήσει το σπίτι, και ο μόνος τρόπος είναι να τη βγάλει από τη μέση. Ο πατέρας της θα προσπαθήσει να τον εμποδίσει, όμως αυτός θα τον σκοτώσει. Αυτός που θα προλάβει να τον εμποδίσει είναι ο ψυχίατρος.

  Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, όμως κάνω εξαίρεση όταν πρόκειται για σκηνοθέτη του οποίου βλέπω όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες, καθώς θέλω να έχω μια όσο γίνεται πιο πλήρη εικόνα για το έργο του. Η ιστορία της ταινίας αυτής από μόνη της δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο η λήψη. Ο Λόου Γιε παίζει με τις σκιές και το φως, και τις ξαφνικές αυξομειώσεις του. Φαντάζομαι ακολουθεί την ίδια τεχνική με τον Αλεξάντρ Σοκούροφ, χρησιμοποιώντας ειδικούς φακούς, δίνοντας έτσι ξεχωριστά χρώματα στα αντικείμενα, εντείνοντας μ’ αυτόν τον τρόποι την ονειρική ατμόσφαιρα του έργου.  Όμως ενώ ο Σοκούροφ προτιμά το πράσινο των βρύων, ο Λόου Γιε προτιμά το χρώμα της ώχρας και το μπλε, το αγαπημένο χρώμα του Σαγκάλ.

  Δεν είδαμε τον «Εραστή του σαββατοκύριακου» (1995), την επόμενη ταινία του Lou Ye. Για τις υπόλοιπες ταινίες του, πέρα από τις επί μέρους αναρτήσεις, έχω κάνει και ξεχωριστή, συνολική ανάρτηση.