Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Συγκινητική η ταινία της καταλανής Κάρλας
Σιμόν η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό, αν όχι καθ’ ολοκληρίαν, αυτοβιογραφική.
Οι γονείς της εξάχρονης Φρίντας έχουν πεθάνει
από aids. Θα την αναλάβει ο
θείος της με τη γυναίκα του, ενώ οι παππούδες θα την επισκέπτονται τακτικά.
Παρέα θα έχει την Άννα, την τρίχρονη ξαδελφούλα της.
Η ταινία δεν είναι παρά επεισόδια από τη ζωή
της Φρίντας. Τον περισσότερο καιρό παίζει με την ξαδελφούλα της. Κάποιες φορές
τα παιχνίδια γίνονται επικίνδυνα. Οι θείοι αγανακτούν, αλλά είναι και γεμάτοι
κατανόηση. Και βέβαια της λείπει πολύ η μητέρα της, που είναι η πιο πρόσφατη
απώλειά της.
Την παράσταση την κλέβουν κυριολεκτικά τα
κοριτσάκια. Τόσο η Φρίντα όσο και η Άννα, είναι πολύ χαριτωμένες στα παιχνίδια
τους. Η Άννα ειδικά συγκινεί ιδιαίτερα με τη νηπιακή της αθωότητα.
Η τελευταία σκηνή είναι ολότελα συγκινητική.
Παίζουν χαρούμενα όλοι μαζί, θείοι και παιδιά. Όμως μέσα σ’ αυτό το ξεφάντωμα
χαράς ξαφνικά η Φρίντα βάζει τα κλάματα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, θα ήθελε να
είναι εκεί και οι γονείς της.
Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία.
Posts
No comments:
Post a Comment