Antoine Fuqua, Olympus has fallen (2013)

Antoine Fuqua, Olympus has fallen (2013)

  Αποφάσισα να δω την ταινία «Olympus has fallen» πριν δω το «London has fallen» του ιρανοσουηδού Babak Najafi, της οποίας αποτελεί sequel.

  Αρχίζω να φοβάμαι ότι μετά από το «Sebbe» ο Najafi αρχίζει να γίνεται κι αυτός mainstream. Θα δείξει.

  Και ξεχωρίζω ακόμη ένα μοτίβο. Μου ήλθε στα αγγλικά, πιθανά υποσυνείδητη επιρροή του «Myths and motifs in literature» που διάβασα πρόσφατα: One hero accomplishments. Κατορθώματα ενός και μόνου ήρωα. Τυπικό παράδειγμα ο Αχιλλέας. Και βέβαια ο Ηρακλής, όμως αυτός χωρίς συντρόφους.

  Ποιος είναι ο ήρωας εδώ;

  Ο Μάικ Μπάνινγκ.

  Κολλητός του προέδρου, στη σωματοφυλακή του, απομακρύνθηκε γιατί δεν μπόρεσε να σώσει τη γυναίκα του από ένα τροχαίο. Δεν του κρατάει κακία, όμως δεν μπορεί να τον βλέπει καθημερινά γιατί του θυμίζει τη νεκρή γυναίκα του. Έτσι τον τοποθέτησε σε ένα γραφείο. Όμως η τύχη έφερε τα πράγματα αλλιώς, λίγους μόνο μήνες μετά.

  Κάποιοι βορειοκορεάτες επιτίθενται στον «Όλυμπο», μεταφορά της μετωνυμίας «Λευκός οίκος», και τον καταλαμβάνουν. Έχουν όμηρο τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, τη γραμματέα (ο καθένας τους ξέρει τον ένα από τους τρεις κωδικούς για την καταστροφή πυρηνικών κεφαλών) και κάποια ακόμη άτομα. Ζητάνε την απομάκρυνση των αμερικανικών δυνάμεων από την αποστρατικοποιημένη ζώνη στην Κορέα καθώς και του 7^ου στόλου. Αυτό σημαίνει την κατάληψη της Νότιας Κορέας σε τρεις μέρες περίπου.

  Τι να κάνουν, ταινία έχουμε, ο εκτελών καθήκοντα προέδρου Morgan Freeman δίνει την εντολή. Όμως ο Μάικ (τον υποδύεται ο Λεωνίδας, δηλαδή ο Gerard Butler) τους χαλάει τα σχέδια. Αλλά μέχρι να τους τα χαλάσει θα πέσουν πάρα πολλοί πυροβολισμοί, θα καταρριφθούν πολλά ελικόπτερα και ο κόσμος θα γεμίσει πτώματα. Ναι, είναι μόνος μέσα στον Λευκό Οίκο, εναντίον πολλών.  

  Σίγουρα η ταινία ανεβάζει την αδρεναλίνη. Τέτοιες ταινίες τις βλέπω τα μεσημέρια και τα μεσάνυχτα, όταν ούτε να διαβάσω ούτε να γράψω μπορώ, με εξαίρεση κινηματογραφικές κριτικές, και λειτουργούν σαν καφές, με ξενυστάζουν.

  Είμαι περίεργος να δω πώς είναι το sequel του Najafi.