Εξακολουθεί
να παίζεται στους κινηματογράφους.
Οι φύλακες του
γαλαξία που τους είδαμε πέρυσι στο «Φύλακες
του γαλαξία 2» καλούνται εδώ σε άλλη αποστολή με ανάλογο
περιεχόμενο: να σώσουν τον κόσμο. Εδώ ο εχθρός είναι μια αρσενική Φραγκογιαννού
(Η «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη), που πιστεύει ότι το σύμπαν θα σωθεί αν μειωθεί
ο πληθυσμός του κατά το ήμισυ, και φροντίζει γι’ αυτό. Όμως για να στεφθεί με
απόλυτη επιτυχία ο στόχος του πρέπει να αποκτήσει και τις άλλες δυο από τις έξι
μαγικές πέτρες που ελέγχουν το σύμπαν. Απόλυτα δημοκρατικός, όπως οι ατομικές
βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε πλούσιους
και φτωχούς.
Η ταινία με ξένισε
όχι τόσο για το unhappy end (Όπως και η Φραγκογιαννού, ο Θάνος -αυτό το ελληνικό όνομα
έχει αυτός ο τρελάρας - φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο του χωρίς τη δική της τιμωρία),
όσο για το υποδηλούμενο μήνυμα ότι πιθανόν ο Μάλθους να είχε δίκιο, ότι κάτι
πρέπει να κάνουμε με το θέμα του υπερπληθυσμού, όπως οι κινέζοι. Και η πρόκριση
μιας πιο δραστικής λύσης, αν και λιγότερο μακάβριας ίσως, να πρέπει να συζητηθεί.
Ο Χίτλερ είναι ο πρώτος διδάξας, που εξόντωνε τους ΑΜΕΑ και τους τσιγγάνους.
Posts
No comments:
Post a Comment