Από χθες στους κινηματογράφους.
Από υπηρέτρια κυρία.
Η κυρία, για να
καλύψει την γρουσούζικη δέκατη τρίτη θέση σε ένα δείπνο που μπήκε κατά λάθος,
βάζει στα γρήγορα την υπηρέτριά της να ντυθεί κυρία. Πού να φανταζόταν ότι θα
την ερωτευόταν ένας από τους καλεσμένους της.
Νόμιζα στην αρχή ότι
η ταινία ήταν στο μοτίβο του «Δείπνου ηλιθίων», ένα δείπνο με κωμικά και
σατιρικά επεισόδια. Ήταν πράγματι τέτοιο, όμως μέχρι το ένα τρίτο περίπου της
ταινίας. Μετά αρχίζω να βλέπω το μοτίβο της σταχτοπούτας. Θα επιβεβαιωθεί η
αφηγηματική αναμονή;
Δεν θα σας πω, δεν
κάνω σπόιλερ. Θα πω μόνο ότι το σατιρικό στοιχείο είναι έντονο. Η κυρία με τον
γκόμενο, ο κύριος με την γκόμενα, και η φτωχή η Άννα να πιστεύει ότι βρήκε τον
πρίγκηπα του παραμυθιού.
Και μια ατάκα,
φαλλοκρατική αλλά μου άρεσε: Για να κρατήσεις μια γυναίκα πρέπει να της
ικανοποιείς τις νευρώσεις της.
Και κάτι ακόμη:
Ο «παρ’ όλίγον» συζητάει με τον γιο του
ζευγαριού, συγγραφέα, για το τι τέλος να δώσει στο μυθιστόρημά του, εμπνευσμένο
από την πρόσφατη ιστορία του. Του λέει ότι «μια γυναίκα που συμπαθούσε κάποτε»
του είπε ότι «ο κόσμος αγαπάει το ευτυχισμένο τέλος».
Τελικά δεν διαφέρω και τόσο από τους άλλους,
όπως μου έλεγε συχνά… γιατί και εγώ έχω γράψει επανειλημμένα στις κριτικές μου
ότι μου αρέσει το happy end.
Πολύ ωραία ταινία,
πνευματώδεις διάλογοι, κωμικά επεισόδια, σατιρικά επεισόδια, όλη η γκάμα μιας πετυχημένης
κωμωδίας.
Posts
No comments:
Post a Comment