Arturo Ripstein, El castillo de la pureza (1973)

Arturo Ripstein, El castillo de la pureza (1973)

  Το «Κάστρο της αγνότητας» Προβλήθηκε απόψε στο Σχολείο του Σινεμά.

  Παρόλο που στα γράμματα τέλους διαβάζουμε ότι «όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις στην ταινία είναι φανταστικά και κάθε ομοιότητα με γεγονότα της πραγματικής ζωής είναι απλή σύμπτωση», εκ των υστέρων μάθαμε ότι δεν πρόκειται καθόλου για σύμπτωση αλλά για πραγματικά γεγονότα.  

  Η ταινία μου θύμισε τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Η Φραγκογιαννού, έχοντας την εμμονή ότι οι γυναίκες υποφέρουν στον κόσμο που ζούμε, σκοτώνει τέσσερα κοριτσάκια για να τα γλιτώσει από τα βάσανα της ζωής, πριν την εντοπίσουν. Ο Gabriel, πιστεύοντας ότι ο κόσμος έξω είναι ζούγκλα, φυλακίζει την οικογένειά του μέσα στο σπίτι του. Για την ακρίβεια φυλακίζει τη γυναίκα του και το μωρό τους, ενώ στη συνέχεια γεννιούνται άλλα δυο παιδιά. Πιθανότατα όμως το επιχείρημα ότι ο κόσμος έξω είναι ζούγκλα δεν είναι παρά μια εκλογίκευση του σαλεμένου του μυαλού για να καταπολεμήσει μια παθολογική ζήλεια. Ανακρίνει κατά καιρούς τη γυναίκα του για τις προηγούμενες σχέσεις της. Ο ίδιος βέβαια δεν έχει κανένα ενδοιασμό να την πέσει στην κόρη μιας πελάτισσάς του και να πάει με μια πόρνη, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η αγνότητα των μελών της οικογένειάς του.

  Πώς ζουν;

  Παρασκευάζουν ποντικοφάρμακο, το οποίο αυτός πουλάει σαν πλασιέ. Όμως οι καιροί είναι δύσκολοι, ο κόσμος προτιμάει τα βιομηχανικό προϊόντα, τους προειδοποιεί, πρέπει να κάνουν οικονομίες.

  Φροντίζει για τη μόρφωση των παιδιών του. Όμως είναι και αυστηρός μαζί τους, με το παραμικρό παράπτωμα τα «φυλακίζει» σε ένα δωμάτιο, σε απομόνωση. Κατά καιρούς έχει ξεσπάσματα οργής.

  Το αγόρι και το μεγάλο κορίτσι βρίσκονται πια στην εφηβική ηλικία. Ο εγκλεισμός που συνεπάγεται αδυναμία συνεύρεσης με άτομα του άλλου φύλου οδηγεί αναπόφευκτα στα προεόρτια της αιμομιξίας. Ο πατέρας γίνεται πυρ και μανία όταν το ανακαλύπτει.

  Το κορίτσι δεν αντέχει πια, θα ρίξει έξω στο δρόμο ένα σημείωμα καλώντας σε βοήθεια. Η βοήθεια θα φτάσει αναπάντεχα, από άλλο δρόμο. Ο πατέρας θα συλληφθεί. Στην τελευταία σκηνή θα τους δούμε μόνους στο σπίτι. Ναι, γλίτωσαν από ένα πατέρα-αφέντη, όμως είχαν συνηθίσει σ’ αυτή τη ζωή.

  Θυμήθηκα και «Το μήλο», την πρώτη ταινία της δεκαεπτάχρονης τότε Σαμίρας Μαχμαλμπάφ, κόρης του Μοχσέν Μαχμαλμπάφ και της Μερσιγιέ Μεσκινί-Μαχμαλμπάφ, που αναφέρεται επίσης σε πραγματικό γεγονός. Ο τυφλός χήρος πατέρας έχει κλείσει το μικρό κοριτσάκι του, αλλά όχι και το γιο του, στο σπίτι, απαγορεύοντάς του κάθε έξοδο. Φοβάται για την τιμή της. Η επέμβαση των γειτόνων θα το σώσει.