Drake Doremus, Ζωή (2018)

Drake Doremus, Ζωή (2018)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Η ταινία είναι romance, η επιστημονική φαντασία είναι απλώς το φόντο· και το μοτίβο είναι «τα σύνορα της αγάπης», ένα μοτίβο στο οποίο αναφέρομαι συχνά. Μόνο που εδώ τα σύνορα είναι πολύ διαφορετικά από τα γνωστά: εθνικά, φυλετικά, θρησκευτικά. Είναι τεχνολογικά.

  Αυτή είναι συνθετική, αυτός είναι άνθρωπος, ο κατασκευαστής της. Τον έχει ερωτευθεί. Όχι, δεν έχει το σύνδρομο της σταχτοπούτας, δεν τον ερωτεύθηκε σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού, απλά τον ερωτεύθηκε.

  Και αυτός;

  Δυσκολεύεται. Νοιώθει αισθήματα, αλλά δεν αφήνεται να τα παραδεχτεί. Στο κάτω κάτω είναι συνθετική, δεν είναι ανθρώπινη. Δεν μπορεί να κλάψει, δεν το είχαν προβλέψει στο σχεδιασμό της, όμως νοιώθει όλα τα ανθρώπινα αισθήματα· και το πιο υπέροχο, τον έρωτα.

  Τα σύνορα αυτά που τους (ξε)χωρίζουν δημιουργούν περιπλοκές στη σχέση. Κάποιες στιγμές το τέλος της φαίνεται αναπόφευκτο. Όμως ευτυχώς, θα το κάνω το σπόιλερ, το τέλος της ταινίας είναι happy, στα τελευταία πλάνα τους βλέπουμε αγκαλιασμένους. Στο κάτω κάτω με το σπόιλερ μετατρέπω το «σασπένς του τι» σε «σασπένς του πώς».

  Μου αρέσουν τα romance, εφόσον βέβαια είναι καλογυρισμένα. Αυτό μου άρεσε πολύ.