Julian Schnabel, Στην πύλη της αιωνιότητας (At eternity’s gate, 2019)

Julian Schnabel, Στην πύλη της αιωνιότητας (At eternity’s gate, 2019)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Δεν πέρασε ενάμισης χρόνος που προβλήθηκε η ταινία «Ο αγαπημένος σου Βίνσεντ» και είδαμε μια ακόμη ταινία για τον Βαν Γκογκ, την «Στην πύλη της αιωνιότητας». Στην ανάρτηση που έκανα γι’ αυτήν αναφέρθηκα στο πώς έμαθα για τη ζωή του και γνώρισα το έργο του, ώστε δεν χρειάζεται να επανέλθω.

  Η ταινία του Julian Schnabel μιλάει για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τότε που ζούσε στην Arles και στο Auvers-sur-Oise. Τον βλέπουμε στην εξοχή να ζωγραφίζει, τον βλέπουμε με τον αδελφό του τον Τεό καθώς και με τον Γκωγκέν, βλέπουμε τις προβληματικές σχέσεις του με τους κατοίκους του χωριού αλλά και τις αγαθές σχέσεις του με την σπιτονοικοκυρά του και τον γιατρό Γκασέ, τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο, και ακούμε πάλι για τη δεύτερη εκδοχή του θανάτου του, ότι δεν πρόκειται για αυτοκτονία αλλά σκοτώθηκε από κάποιον από τους νεαρούς του χωριού τον οποίο δεν θέλησε να κατονομάσει. Και βέβαια ακούμε πολλά για τη ζωγραφική του και την τεχνική της που έκανε τους πίνακές του με τις αδρές πινελιές να μοιάζουν με γλυπτά.

  Και μια πληροφορία ακόμη: 125 χρόνια μετά το θάνατό του, το 2016, βρέθηκε ένα βιβλίο για λογιστικές καταχωρίσεις που του είχε δωρίσει η σπιτονοικοκυρά του με 65 «ζωγραφιές», όπως διαβάζουμε στα γράμματα τέλους.

  Η ταινία έχει μια θεατρική δομή. Σε ένα μεγάλο μέρος της ακούμε συζητήσεις, συζητήσεις με τον αδελφό του, με τον Γκωγκέν κ.λπ. που έχουν να κάνουν με τη ζωή του, την ψυχική του κατάσταση, τη ζωγραφική του και τη ζωγραφική γενικά, κ.ά., με τα διαλεγόμενα πρόσωπα συνήθως σε γκρο πλαν ώστε να φαίνονται οι εκφράσεις των προσώπων τους με εναλλαγή πλάνων· τόσο μεγάλα γκρο πλαν που κόβουν τα μη εκφραστικά μέρη της κεφαλής αρκετές φορές, από το μισό μέτωπο και πάνω και λίγο πιο κάτω από το στόμα. Λίγες φορές τα είδαμε σε σαμ κοντρ σαμ, ενώ μια φορά, στο τέλος της ταινίας, βλέπουμε τον Βαν Γκογκ με τον αδελφό του τον Τεό να μιλάνε σε διπλοτυπία. Τον βλέπουμε επίσης μια φορά να μιλάει περπατώντας στους αγρούς με τον Γκωγκέν, μια κινηματογραφική τεχνική στους διαλόγους που την είδαμε και πρόσφατα στην ταινία «Η άγρια αχλαδιά» του Nuri Bilge Ceylan, στη συζήτηση για θεολογικά θέματα, ο οποίος όμως στη συζήτηση σε εσωτερικό χώρο για τη λογοτεχνία προτιμάει τα κλασικά κοντινά πλάνα με τα σαμ κόντρα σαμ. Μας εντυπώθηκαν λόγω της μακράς τους διάρκειας.  

   Πολύ καλή ταινία με τον Daniel Defoe, τον Χριστό του Καζαντζάκη, σε μια εξαιρετική ερμηνεία.