Frank Oz, Dirty rotten Scoundrels (1988)

Frank Oz, Dirty rotten Scoundrels (1988)

  Έχω πρόβλημα όταν οι ήρωες είναι αρνητικοί. Βλέποντας αυτή την ταινία διαπιστώνω ότι, όταν πρόκειται για κωμωδία, αυτό δεν με ξενερώνει ιδιαίτερα.

  Οι δυο απατεώνες, ο ένας μεγαλο- και ο άλλος μικρο-, στοιχηματίζουν ποιος από τους δυο θα αποσπάσει 50.000 δολάρια από το υποψήφιο θύμα, μια κοπέλα. Ο μεγαλοαπατεώνας, ο Μάικλ Κέιν, αρνείται να τα πάρει από την κοπέλα όταν μαθαίνει ότι δεν είναι η πλούσια που νόμιζαν αλλά μια φτωχούλα, που όμως είναι διατεθειμένη, πουλώντας κάποια πράγματά της, να τα διαθέσει για να θεραπευτεί ο μικροαπατεώνας, ο Στηβ Μάρτιν, που παριστάνει τον παραπληγικό και βρίσκεται σε καροτσάκι.

  Τα κωμικά επεισόδια που σκαρφίζονται για να την ξεγελάσουν είναι απολαυστικά. Τελικά φαίνεται ότι θα παίξει και ο έρωτας. Αλλά, αν και μεταξύ κατεργαρέων υπάρχει ειλικρίνεια, όμως δεν υπάρχει μεταξύ απατεώνων.

  Βλέποντας το τέλος θυμήθηκα ότι την ταινία την είχα ξαναδεί, γιατί υπήρχε μια μεγάλη, απολαυστική ανατροπή: και οι δυο έπεσαν θύματα της κοπέλας, που ήταν μεγαλύτερης κλάσης απατεώνισσα από τους ίδιους. Ο Μάικλ Κέιν δέχεται την ήττα του με στωικότητα, θαυμάζοντας την κοπέλα. Στο τέλος θα τη δούμε να κουβαλάει ένα τσούρμο στη βίλα του, ο οποίος μεγαλόψυχα φιλοξενεί για μια βδομάδα τον Στην Μάρτιν. Τους αρπάζει αγκαζέ και τους καλεί να ξαφρίσουν το τσούρμο που προπορεύεται.

  Για να πω την αλήθεια, μια κωμωδία την κρίνω κυρίως από το κατά πόσο γελάω. Και δεν γέλασα ιδιαίτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τη βρήκα κακή, σε αντίθεση με το «Bowfinger», πάλι του Frank Oz, πάλι με τον Στηβ Μάρτιν, που τη βρήκα ξεκαρδιστική, και υπέροχη στη σάτιρά της.