Luca Guadagnino, Melissa P. (2005)

Luca Guadagnino, Melissa P. (2005)

  Η «Melissa P.» είναι η τέταρτη ταινία του Luca Guadagnino που βλέπουμε, με τελευταία την «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» (σε κάθε τελευταία ανάρτηση για ένα σκηνοθέτη δίνω το σύνδεσμο για την προηγούμενη ταινία του κ.ο.κ.).  

  Αν ήταν ταινία μυθοπλασίας θα έλεγα ότι το στόρι ήταν το πρόσχημα για μια ελαφρά τολμηρή ερωτική ταινία, όμως βασίζεται πάνω σε ένα ημι-αυτοβιογραφικό βιβλίο της Melissa P(anarello).

  Πάλι θα κάνω ένα σχόλιο. Σε πολλές ταινίες με τολμηρό θέμα οι ερωτικές σκηνές δεν είναι ιδιαίτερα τολμηρές, σε αντίθεση με άλλες στις οποίες το θέμα δεν είναι τολμηρό.

  Η Μελίσα πέφτει θύμα ενός αγοριού που το έχει ερωτευθεί. Αυτός θα τη χρησιμοποιήσει σαν ερωτικό αντικείμενο. Δεν θα μπορέσει να αντισταθεί και σε άλλες προσκλήσεις του, παρόλο που έχει αποφασίσει να εκδικηθεί τους άντρες με τον ίδιο τρόπο. Θα αρχίσει ένας ξεπεσμός, που όμως κάποια στιγμή θα σταματήσει.

  Καλά, δεν το πήρε χαμπάρι κανείς στην οικογένειά της;

  Ο μπαμπάς της λείπει στο εξωτερικό για δουλειές, και τη γιαγιά της, που την αγαπά και η οποία την καταλαβαίνει, την έκλεισαν σε γηροκομείο. Σύντομα θα ξεψυχήσει. Άκουσα για μια παρόμοια περίπτωση πρόσφατα. Αυτά που προσφέρουν τα γηροκομεία σε περιποίηση δίνονται με αντίτιμο την ψυχική απομόνωση που οδηγεί στην κατάρρευση.

  Και η μαμά;

  Δεν έχει πάρει χαμπάρι. Στο τέλος, όταν θα διαβάσει το ημερολόγιο της κόρης της, θα συντριβεί κυριολεκτικά.

  Είναι μια ταινία που πρέπει να τη δει όλος ο κόσμος· τα κορίτσια, για να μην πέφτουν σε παγίδες (είναι γνωστό ότι πολλά καταλήγουν πόρνες ξεγελούμενα από άτομα που τους πουλάνε έρωτα), και οι γονείς για να έχουν τεταμένες τις κεραίες τους ώστε να συλλαμβάνουν τα προβλήματα των παιδιών τους, ειδικά των κοριτσιών που, πώς να το κάνουμε, εκτίθενται σε περισσότερους κινδύνους.

  Ε, ναι, δεν άντεξα τον πειρασμό, θα διαβάσω και το βιβλίο. Είμαι πολύ περίεργος γιατί η Μελίσα Παναρέλο, όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια, δεν στήριξε την ταινία γιατί απομακρύνεται πολύ από το βιβλίο της. Θα ήθελα να δω σε ποια σημεία.

  Όντως απομακρύνεται πολύ. Όμως απομακρύνεται εν μέρει προς το χειρότερο και εν μέρει προς το καλύτερο. Στο μυθιστόρημα τη βρήκα πιο θύμα, να ενδίδει περισσότερο στις ορέξεις των ανδρών, ικανοποιώντας τη δική της σεξουαλική επιθυμία, ή ίσως το γυναικείο ναρκισσισμό της. Όμως ταυτόχρονα έχει και την επιθυμία για αγάπη. Πώς να τη βρει όμως, όταν οι άντρες τη βλέπουν σαν απλό σεξουαλικό αντικείμενο, όταν την θεωρούν σαν μια «Easy A»; Όμως, σε αντίθεση με την ταινία, υπάρχει το happy end, τελικά γνωρίζει τον έρωτα που τόσο λαχταρούσε.

  Άλλες διαφορές: γιαγιά δεν υπάρχει, και ο πατέρας βρίσκεται σπίτι παρόλο που κάποιες φορές ταξιδεύει. Δεν υπάρχει η φίλη με το σκούτερ, το σκούτερ το οδηγεί αυτή η ίδια. Υπάρχουν και άλλα πρόσωπα στην ταινία, και για να μη μείνει ανολοκλήρωτο το παζλ έχουμε ομοφυλόφιλους και λεσβίες. Και, βέβαια, το μυθιστόρημα είναι πολύ πιο τολμηρό στις ερωτικές σκηνές από ό,τι η ταινία. Αν υπήρχε και πλοκή όπως στις «50 αποχρώσεις του γκρι και όχι απλώς επεισόδια με ερωτικές συνευρέσεις θα είχε κάνει πολύ περισσότερες πωλήσεις, και θα είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά.

  Μπα, την πάτησα μια φορά, είπα να μην την ξαναπατήσω. Έψαξα στη biblionet και βρήκα ότι κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη την επόμενη χρονιά που κυκλοφόρησε στη Ιταλία με τίτλο «Ημερολόγιο εφηβείας». Μέχρι το 2008, πέντε χρόνια μετά την έκδοσή του, κυκλοφορούσε σε 42 χώρες, μας λέει η βικιπαίδεια.

  Κάθε φορά ξεχνάω να προσθέσω πράγματα που είχα σκοπό να γράψω. Το πρώτο, την ιστορία της η Μελίσα τη γράφει ημερολογιακά, με εφέ αποστροφής στο ίδιο της το ημερολόγιο. Το δεύτερο, καθώς είναι ημιαυτοβιογραφικό, αναρωτιέμαι ποιο είναι το αληθινό και ποιο το επινοημένο. Αυτό θα το ξέρουν ασφαλώς κάποιοι κολλητοί της, εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Η επιμελημένη γραφή, η λογοτεχνικότητα, καταδείχνουν άσφαλτα και προς την επινόηση. Εξάλλου η Παναρέλο έχει εκδώσει άλλα τρία μυθιστορήματα.