Nadin Labaki et al., Rio, eu te amo (2014)

Nadin Labaki et al., Rio, eu te amo (2014)

  Διαβάζοντας και το story της «Καπερναούμ» που θα δούμε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου συνειδητοποίησα το πόσο ευαισθητοποιημένη είναι η Λαμπακί για τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου, όπως, μπορώ να προσθέσω, και ο Κουροσάβα («Dodesukaden») και ο Κορέεντα («Κλέφτες καταστημάτων»). Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι που μου διαφεύγουν αυτοί τη στιγμή.

  Το «Ρίο, σ’ αγαπώ» είναι μια συλλογική ταινία, η τρίτη μετά από το «Παρίσι, σ’ αγαπώ» και «Νέα Υόρκη, σ’ αγαπώ» (Κι εσένα Αθήνα σ’ αγαπώ, αλλά άντε να βρεθεί παραγωγός και για σένα).

  Αντίθετα από άλλες συλλογικές ταινίες που έχω δει, σ’ αυτήν εδώ δεν ξεχωρίζουν τα τμήματα που σκηνοθέτησε κάθε σκηνοθέτης. Στο τέλος αναφέρονται τα ονόματα με την εμφάνιση κάποιων σκηνών από τα γυρίσματά τους και έτσι ίσως θυμηθείς τις ιστορίες τους. Ο λόγος πιστεύω που το έκαναν αυτό (τα αρνητικά του είναι προφανή) είναι γιατί εδώ κάποιες ιστορίες διαχέονται μέσα στις άλλες με το μοντάζ. Για παράδειγμα μια ιστορία με ένα ταξιτζή διαχέεται σε τέσσερα νομίζω μέρη. Στα δυο τον βλέπουμε στο ταξί του να μιλάει στους πελάτες του για την άκαρδη που τον παράτησε. Η μια από τις δυο πελάτισσες είναι η Ναντίν Λαμπακί.

  Να το σχολιάσουμε αυτό μια και έχει αφηγηματολογικό ενδιαφέρον.

  Στην πεζογραφία μια σκηνή που συμβαίνει επαναληπτικά δηλώνεται ρηματικά με απερίφραστο τρόπο  (π.χ. παρατατικό, όπως «κάθε καλοκαίρι το πρωί πήγαινε στην παραλία» ή «συνήθιζε να πηγαίνει…) ή, πιο «λογοτεχνικά», με μια πολυμοναδική σκηνή, δηλαδή μια σκηνή που περιγράφεται με πολλές λεπτομέρειες που βέβαια δεν υπήρχαν στις επαναλήψεις τις, όπως για παράδειγμα, αν θυμάμαι καλά, περιγραφές εκκλησιασμού από τον Παπαδιαμάντη. Στην ταινία αυτή οι δυο σκηνές αρκούν για να καταλάβουμε ότι ο ταξιτζής το έκανε συχνά με τους πελάτες του. Έχω ξεχάσει τον τίτλο μιας άλλης ταινίας αλλά θυμάμαι τις σκηνές, ένας να κλωτσάει τον στύλο ενός γραμματοκιβωτίου με αποτέλεσμα να γέρνει και ένας άλλος, αφού παρεμβληθούν άλλες σκηνές, να τον ισιώνει. Θυμάμαι ανάλογες σκηνές και στη «Θεϊκή παρέμβαση» του παλαιστίνιου Ελία Σουλεϊμάν.

  Η ταινία, έχοντας διάφορα επεισόδια με διάφορους σκηνοθέτες, είναι αναπόφευκτο να είναι και πολύ-ειδολογική (multi-genre). Βλέπουμε το horror με τα ζόμπι (Κορεάτης ο σκηνοθέτης) και μια γυναίκα να πετάει στον αέρα, σαν άγγελος. Αλλά φυσικά οι περισσότερες είναι drama.

  Και την Ναντίν Λαμπακί και τον Χάρβεϊ Κέιτελ που είναι μαζί της τους είδαμε και σε μια άλλη ιστορία, στο γύρισμα μιας ταινίας όπου αυτός κάνει τον παπά και αυτή την καλόγρια. Εδώ φτάνουν στο αεροδρόμιο για την ταινία και πέφτουν πάνω σε ένα άστεγο παιδί. Ολόγυρά του είναι και άλλοι άστεγοι.

  Η Λαμπακί έχει μείνει με ξεφόρτιστο το κινητό της, πρέπει να τηλεφωνήσει από ένα καρτοτηλέφωνο. Ο πιτσιρικάς, λίγο μικρότερος από τον μικρό που πρωταγωνιστεί στην «Καπερναούμ», δεν την αφήνει. Της λέει ότι περιμένει τηλεφώνημα από το Χριστό, θέλει να του ζητήσει κάτι. Είναι χωρίς γονείς, ζει με το αδελφό του. Όταν γυρνάει χαρούμενος, λέει, δεν τον κτυπάει.

  Στο μεταξύ εμφανίζεται ο συμπρωταγωνιστής της. Δεν υπάρχει πια πρόβλημα, υπάρχει το δικό του τηλέφωνο.

  Απομακρύνονται.

  Το τηλέφωνο κτυπάει πάνω από το κεφάλι του μικρού. Το σηκώνει. Είναι ο Χριστός. Μετά από μια σύντομη συνομιλία μαζί του τού ζητάει να μιλήσει και με τη μαμά του. Παίρνει το τηλέφωνο η Λαμπακί.

  Θέλει να του ζητήσει μια μπάλα. Ο Κέιτελ τηλεφωνεί σε ένα φίλο του και του ζητάει να αναλάβει «μια θεϊκή αποστολή».

  Εκεί που παίζει σε μια αλάνα με άλλα παιδιά θα πέσει η μπάλα από τον ουρανό. Ολόχαρα όλα τους τρέχουν να την πιάσουν.

  Ενώ βρίσκονται στα γυρίσματα του επεισοδίου που είπαμε πριν, κτυπάει το κινητό του Κέιτελ. Ζητάνε τον Ιησού. Εναλλάξ παίρνουν το τηλέφωνο τα παιδιά και ζητάνε διάφορα, όπως ένα ποδήλατο, αλλά και ένα διαστημόπλοιο.

  Γλυκόπικρη κωμωδία, από τις καλύτερες ιστορίες της ταινίας.  

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας για την Λαμπακί ήταν για την ταινία της «Όταν θέλουν οι γυναίκες». Εκεί υπάρχει ο σύνδεσμος και για την αμέσως προηγούμενη, που είναι η πρώτη της.