Από χθες στους κινηματογράφους.
Πολλές φορές έχω
γράψει ότι το στόρι ήταν το πρόσχημα για να αναδειχθεί το φόντο, και νόμισα ότι
και «Η σύζυγος» ήταν μια τέτοια περίπτωση. Αυτό, μέχρι τη μέση της ταινίας
οπότε έχουμε τη μεγάλη ανατροπή, που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ένα
προσχηματικό στόρι με λίγο πολύ τυπικά επεισόδια, επαναληπτικά (iterative) στην πλειοψηφία
του, δεν είναι ακριβώς το στόρι που θα αρέσει στο μέσο θεατή.
Το φόντο:
Ο συγγραφέας τιμάται
με το Νόμπελ, και με τη σύζυγό του και το γιο τους πηγαίνει να το παραλάβει. Παίρνομε
μια ιδέα για το τι περίπου διαδραματίζεται μετά την ενημέρωση του βραβευθέντα.
Σε αναδρομές που κόβουν, εν είδει ιντερμέτζου, την κύρια αφήγηση, βλέπουμε το
ζευγάρι στα νεανικά τους χρόνια, αυτή νεαρή φοιτήτρια, αυτός νεαρός καθηγητής, προφανώς
σε ένα μάθημα δημιουργικής γραφής, μια και γράφουν και οι δυο. Παντρεμένος αυτός, θα
χωρίσει και θα την παντρευτεί. Μετά όμως;
Δεν θα κάνουμε
σπόιλερ, μπορείτε να δείτε την ταινία που πιστεύω ότι θα σας αρέσει όπως άρεσε
και σε μένα. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι πνευματώδεις διάλογοι, το λεπτό, σοφιστικέ
χιούμορ και η εξαιρετική ερμηνεία της Glenn Close.
Posts
No comments:
Post a Comment