Και αυτό το
έργο έχει να κάνει με τα προβλήματα της μεταπολεμικής Ιαπωνίας.
Η γυναίκα εκδίδεται για μια μόνο φορά, προκειμένου να πληρώσει τα
νοσήλια του γιου της που είναι βαριά άρρωστος. Είναι η μόνη της διέξοδος. Ο
άντρας της, προφανώς αιχμάλωτος πολέμου, δεν έχει επαναπατριστεί ακόμη (και θυμήθηκα
την ταινία του Ebrahim Hatamikia, «The scent of Joseph’s coat», που έχει να κάνει με την αναμονή των επαναπατριζόμενων αιχμαλώτων
από τον ιρανοϊρακινό πόλεμο. Το γράφω για να ξορκίσω το alzheimer). Κάποια στιγμή θα επιστρέψει. Της κάνει διάφορες ερωτήσεις, και αυτή,
σε μια στιγμή αδυναμίας αλλά και λόγω υπερβολικής τιμιότητας και αγάπης για το
σύζυγό της, θα του αποκαλύψει τι έκανε. Αυτός σοκάρεται. Ζητά να μάθει σε πιο
σπίτι πήγε. Πηγαίνει. Ζητάει από την πατρόνα μια γυναίκα τάδε και τάδε,
περιγράφοντας τη γυναίκα του. Μια φορά μόνο ήλθε, του λέει. Παίρνει μια άλλη
κοπέλα. Δεν θα κάνει έρωτα μαζί της, θα την πληρώσει όμως. Θα τη ρωτήσει γιατί
ακολούθησε αυτή τη δουλειά. Δεν είχε άλλη διέξοδο, του λέει. Θα της βρει
δουλειά. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπουμε ήρωα του Όζου να φέρνει τη γυναίκα
στον σωστό δρόμο. Θα συγχωρέσει τη γυναίκα του, λέει στο φίλο του, αλλά
ψυχολογικά δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Όμως θα το ξεπεράσει όταν αθέλητά του θα
την τραυματίσει. Πρέπει να ξεχάσουν τα λάθη του παρελθόντος, να προχωρήσουν
μαζί στη ζωή. Πολύ συγκινητική ταινία, μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.
Posts
No comments:
Post a Comment