Ridley Scott, Blade runner (1982)

Ridley Scott, Blade runner (1982)

 

  Ξέχασα να αναρτήσω, αναρτώ τώρα με 7 χρόνια καθυστέρηση.

  Αφού είδαμε στη δημοσιογραφική προβολή το «Blade runner 2019» είδαμε και το «Blade runner» στο «Σχολείο του σινεμά».

  Το παρακάτω είναι μια διαπίστωση που έκανα βλέποντας τις διάφορες ταινίες πάνω στην ιστορία των 47 σαμουράι: Όσο πιο πίσω πάμε, τόσο οι ταινίες είναι πιο ατμοσφαιρικές, ενώ όσο πιο προς τα δω ερχόμαστε, τόσο είναι πιο πολύ δράσης και αιματοβαμμένες. Το ίδιο διαπίστωσα συγκρίνοντας τα δυο blade runner.

  O Harrison Ford ως blade runner, κυνηγός εξόντωσης replicants (πλήρως εξελιγμένα ανθρωποειδή ρομπότ που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον άνθρωπο), replicants μιας πρώτης γενιάς που είχαν επαναστατήσει, καλείται να εξοντώσει τέσσερα replicants που είχαν απομείνει και που είχαν κατέβη στη γη από τον πλανήτη όπου βρίσκονταν. Και θα δούμε μια περιπέτεια που αφήνει έντονους φιλοσοφικούς προβληματισμούς σε σχέση με την τυφλή υπακοή, το φόβο του θανάτου, το liebe über alles (Ο Χάρισον Φορντ στο τέλος δεν θα σκοτώσει την replicant την οποία έχει ερωτευθεί).

  Σε ένα σχόλιο σε ανάρτηση φίλου σχετικά με την ταινία «Blade runner 2049» έγραψα ότι είμαστε replicants, αν και εγώ στο μυθιστόρημά μου «Το μυστικό των εξωγήινων» χρησιμοποίησα μια πιο πεζή μεταφορά, ότι είμαστε κατσίκια σε κάποια στάνη. Αυτός συμφωνώντας απαντάει ότι «εξ’ ορισμού είμαστε replicants».

  Από την ταινία με εντυπωσίασε η σκηνή με την κοπέλα που δακρύζει, λέγοντας στον Χάρισον Φόρντ ότι κατάλαβε ότι είναι replicant.

  Και αναρωτιέμαι: οι περισσότεροι πιστεύουν, όπως άλλωστε διακηρύσσουν οι θρησκείες (δεν θα ρισκάρω να πω όλες, μια και δεν τις ξέρω) ότι είμαστε τα αγαπημένα παιδιά του θεού. Πώς θα αντιδρούσαμε αν μαθαίναμε ότι δεν είμαστε παρά σκλάβοι του που μας χρησιμοποιεί; Ότι δεν είμαστε pet animals, γατάκια και σκυλάκια, αλλά ζώα με διατροφική αξία, κοτόπουλα, κουνέλια, γουρούνια, πρόβατα και κατσίκια;

  Ας μείνω στο ερωτηματικό.