Η περπατησιά (σελ. 18-19)

Η περπατησιά

 Τη μαντινιάδα μου την είπε η Γεωργία, μια συνάδελ­φος σε ένα ιδιωτικό σχολείο που δούλευα πριν διορι­στώ. Την είχε γράψει ένας φίλος της σε ένα κομμάτι χαρτί και της την έδωσε, όταν καθόντουσαν κάποτε μαζί σε μια καφετέρια.

Όταν περνάς στη γειτονιά μη πας με τόση φόρα

σιγά σιγά να πορπατείς να σε θωρώ πολυώρα

 Νόμιζε ότι ήταν δική του. Το ίδιο νόμιζα κι εγώ για καιρό. Μετά όμως την άκουσα αρκετές φορές. Τελικά τίνος ήταν η μαντινιάδα; Δική του ή κάποιου άλλου, αφήνοντας όμως να υπονοηθεί ότι ήταν δική του;

 Οι μαντινιάδες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι «αγνώστου πα­τρός». Ελάχιστες είναι οι μαντινιάδες που είναι γνω­στός ο δημιουργός τους, όπως η παρακάτω που είπε ο Διαλλινομιχάλης σε μιαν έγκυο

Να ζήσεις και να χαίρεσαι την οικογένειά σου

μα πιο πολύ το βγόδωμα πού ’πρηξε την κοιλιά σου

ή αυτή που είπε ο Κωστής Φραγκούλης (Ανταίος) σε κάποιον που μόλις είχε γίνει παππούς.

Το ν’ αποκτήσεις εγγονό είναι μεγάλο πράμα

μα να κοιμάσαι με γιαγιά είναι μεγάλο δράμα