Η ιστορία του σογιού μου (σελ. 26-27)

Η ιστορία του σογιού μου

 Και μια και μιλάμε για τον Ρίτσο, η κόρη του η Έρη ανάρτησε στον τοίχο μου στο facebook ένα video-clip με το διάσημο βιολάτορα του σογιού, τον Δερμιτζο­γιάννη, και με ρώτησε αν είμαστε συγγενείς. Της απά­ντησα με ένα απόσπασμα από την 20^η ιστορία «Του τάφου» (βρίσκονται όλες στο blog μου), που έχει τίτλο «Το φάντασμα του πατέρα μου», όπου παραθέτω την πιο διάσημη μαντινιάδα του Δερμιτζογιάννη και μια δική μου, παραλλαγή πάνω στη δική του. Είναι το πα­ρακάτω.

 Η οικογένειά μας κατάγεται από τα Σφακιά. Εννιά αγόρια και ένα κορίτσι. «Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη/την κόρη τη μονάκριβη την πο­λυαγαπημένη/στα σκοτεινά την έλουζες στ’ άφεγγα τη κτενίζεις/στ’ άστρι και στον αυγερινό ήπλεκες τα μαλ­λιά της/κι ο ήλιος δεν εκάτεχε πώς είχες θυγατέρα». Πριν προλάβει όμως να έλθει η προξενιά από τη Βαβυ­λώνα, η μοσχαναθρεμμένη αυτή κόρη αγάπησε ένα Τούρκο.

 Τα εννιά αδέλφια το έφεραν βαρέως να αγαπήσει η αδελφή τους έναν Τούρκο. Πριν λίγο δεν ήταν που έγδαραν οι Τούρκοι ζωντανό το Δασκαλογιάννη; Πιά­νουν λοιπόν και σφάζουν τον Τούρκο και τον θάβουν στο στάβλο τους, κάτω από την κοπριά.

 Οι Τούρκοι το έμαθαν. Και τους κυνήγησαν. Και για να γλιτώσουν σκόρπισαν σε όλη την Κρήτη.

 Τρεις από αυτούς πήραν μια βάρκα. Πήγαν παραλία παραλία και κατέβηκαν στην Ιεράπετρα. Από εκεί προ­χώρησαν βόρεια. Ένας από αυτούς εγκαταστάθηκε στη Σητεία. Από αυτόν κατάγεται ο Δερμιτζογιάννης, ο πε­ρίφημος βιολάτορας και μαντιναδολόγος.

«Όποιος τσι κοντυλιές γροικά του Δερμιτζή του Γιάννη

τα ενενήντα τα περνά, τα εκατό τα πιάνει»

«Όποιος διαβάζει τα γραφτά του Δερμιτζή του Μπάμπη,

του φτιάχνεται η διάθεση, το πρόσωπό του λάμπει»

Συμπληρώνω εγώ, μη θέλοντας να υστερήσω. Ένας άλλος εγκαταστάθηκε στο Καβούσι, ένα χωριό 20 χι­λιόμετρα βορειοανατολικά της Ιεράπετρας. Ο τρίτος εγκαταστάθηκε στη Βασιλική, ένα χωριό τρία χιλιόμε­τρα βορειότερα από το χωριό μου, το Κάτω Χωριό. Ξέρω καλά ότι εκεί ζούσαν οι προπάπποι μου. Μετά, για άγνωστο λόγο, ο παππούς μου εγκαταστάθηκε στην Επισκοπή, ένα από τα τέσσερα χωριά της κοινότητας Κάτω Χωρίου. Από εκεί ήλθε στο Κάτω Χωριό, κάπου στις αρχές του 20^ου αιώνα