Η ομπρέλα (σελ.32-33)

Η ομπρέλα

Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από μια άλλη ιστο­ρία «Του τάφου».

 Την μαντινιάδα την άκουσα σε ένα γάμο. Στη δεξί­ωση καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι με τον Μανώλη τον Μπαχλιτζανάκη. Ο Μανώλης είναι φοβερός τύπος, όξω καρδιά. Τις μαντινιάδες τις έχει στο τσεπάκι, όπως ο Τέλης ο Ράπτης τα ανέκδοτα. Πάντα θα ευχηθεί με μα­ντινιάδες. Η μαντινιάδα είναι η εξής:

Ψ@λ# μου που το έκανες ομπρέλα το σεντόνι

εδά που σε χρειάζομαι σε πήραν οι δαιμόνοι

 Καλά, θα μου πείτε, τι σχέση έχει με τις προηγούμενες ιστορίες νεκροφάνειας αυτή η μαντινιάδα;

 Δεν έχει μ’ αυτές σχέση, έχει όμως με την παρακάτω· που, όπως και τη μαντινιάδα, την άκουσα σε ένα γα­μήλιο τραπέζι. Μας την είπε ένας φορτηγατζής που κα­θόταν δίπλα μου, και είχε να κάνει με ένα συνάδελφό του.

 Ήταν πεθαμένος, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι στο νε­κροτομείο. Γυμνός, σκεπασμένος με ένα σεντόνι.

 Όμως στην πραγματικότητα δεν είχε πεθάνει, ήταν ζω­ντανός. Μάλιστα έβλεπε και όνειρο. Όνειρο ερωτικό. Και όπως είναι φυσικό με τέτοια όνειρα, του σηκώ­θηκε.

 Το όνειρο αυτό τον έσωσε. Μια νοσοκόμα που περ­νούσε δίπλα είδε με έκπληξη το σεντόνι που τον σκέ­παζε να γίνεται ομπρέλα.

 Και κατάλαβε.

 Έτσι τη γλίτωσε.