Του τάφου, 33η ιστορία, Το στοίχημα

 Του τάφου, 33^η ιστορία, Το στοίχημα

 

 Η ιστορία αυτή έχει κάποια ομοιότητα με την 28^η ιστορία, «Προσδοκώ ανάσταση νεκρού». Την άκουσα χθες βράδυ σε μια παρέα.

  Η χήρα μοιρολογιέται πάνω στον τάφο του άντρα της. Φαίνεται απαρηγόρητη. Δυο φίλοι παρατηρούν από μακριά. Λέει ο ένας:

  -Βάζεις στοίχημα να πάω να την πηδήξω;

  -Μας δουλεύεις; Το βρίσκεις τόσο εύκολο;

  -Και εγώ σε ξαναρωτώ: πας στοίχημα; Αν είσαι σίγουρος πώς θα χάσω, γιατί φοβάσαι να βάλεις στοίχημα;

  -Εν τάξει, βάζω στοίχημα.

  -Και τι θα χάσεις;

  -Το μουλάρι μου. Εσύ;

  -Εγώ θα σου δώσω δυο χιλιάρικα. Πάει;

  -Πάει.

  Ικανοποιημένος με το στοίχημα, σίγουρος ότι θα κερδίσει, πηγαίνει στον διπλανό τάφο από αυτόν της χήρας και αρχίζει να μοιρολογιέται.

  -Γυναικούλα μου, που με άφησες μόνο, και ποιος θα μου μαγειρεύει τώρα, και ποιος θα μου πλύνει τα ρούχα, και με ποια…

  Όχι, αυτό δεν το γράφουμε.

  Η χήρα κάποια στιγμή σταματάει το κλάμα και τον ρωτάει με θλιμμένο ύφος.

  -Κι εσύ καημένε έχασες το ταίρι σου;

  -Πάει ένας μήνας, και δεν μπορώ να συνηθίσω τη μοναξιά.

  -Και πώς πέθανε η κακομοίρα;

  -Άσε, πού να στα λέω. Είμαι φαρμακοψ@λ#ς και άθελά μου τη φαρμάκωσα στο τέτοιο της. Έτσι πέθανε.

  -Αχ, να πέθαινα κι εγώ, δεν την θέλω πια αυτή τη ζωή τώρα που έχασα τον άντρα μου, αλλά δεν θέλω και να αυτοκτονήσω, είναι αμαρτία, το λέει η θρησκεία μας. Τι λες, μπορείς να με φαρμακώσεις κι εμένα για να πάω να τον συναντήσω στον άλλο κόσμο;

  -Αμέ; λέει αυτός προσπαθώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του.

  Την πιάνει λοιπόν, την ξαπλώνει στην ταφόπλακα, και ξεκινάνε τη δουλειά.

  Η χήρα κάποια στιγμή φτάνει στον οργασμό και αρχίζει να ουρλιάζει.

  -Άντρα μου, χάνομαι.

  Ο φίλος που την ακούει από μακριά μουρμουρίζει αγανακτισμένος.

  -Εσύ μωρή χάνεσαι ή εγώ χάνω το μουλάρι μου;