Την είδα χωρίς υπότιτλους. Bahram Beizai, μεγάλος σκηνοθέτης, παλιά η ταινία, άξιζε να τη δω και χωρίς υπότιτλους, ξέροντας μόνο την υπόθεση. Εξάλλου είναι σύντομη, 34 λεπτά. Έχουμε δει άλλα πέντε έργα του.
Τελικά την είδα με υπότιτλους, μετά από δέκα χρόνια.
Νομίζω ότι τα δυο παιδιά δεν είναι αδέλφια, απλά φίλοι. Το ένα θέλει να βρει τον πατέρα του, το άλλο τον συνοδεύει απρόθυμα. Είναι και η υπόσχεση, ο πατέρας του φίλου του θα του βρει καλύτερη δουλειά.
Θα αντιμετωπίσουν χίλιες δυο δυσκολίες στη διαδρομή. Τους κλέβουν, τους κτυπάνε. Κάποια στιγμή τσακώνονται.
Πεινάνε.
Ο ένας θα κλέψει ένα ψωμί (μικρός Γιάννης Αγιάννης). Όχι, δεν θα τον στείλουν φυλακή, αλλά θα τον μισοκουρέψουν, για να τον εξευτελίσουν.
Τελικά φτάνουν στην πόλη.
Ο φίλος του τον εγκαταλείπει, αλλά τελικά δεν γυρίζει πίσω, πηγαίνει λίγο πιο μακριά.
Βλέπει την πολυκατοικία. Χτυπάει το κουδούνι στη διεύθυνση που του έδωσαν. Ανοίγει ένα ζευγάρι.
-Πόσων χρονών είσαι;
-Δώδεκα.
-Όχι, το μωρό μας θα έπρεπε να είναι τώρα δέκα χρονών.
Φεύγει απογοητευμένος.
Αυτό το ταξίδι το έχει κάνει και άλλες φορές.
Θα το ξαναδοκιμάσει.
Από κάπου παίρνει διευθύνσεις για γονείς που έχασαν τα παιδιά τους.
Δεν το βάζει κάτω, θέλει να βρει οπωσδήποτε τον πατέρα του.
Θα συναντήσει τον φίλο του λίγο πιο κάτω.
Θα επιστρέψουν μαζί.
Λαχτάρα για τον γονιό, δέσιμο των φίλων, παιδική δυστυχία, είναι τα θέματα της ταινίας.
Posts
No comments:
Post a Comment