Αννέτα Παπαθανασίου, Παίζοντας με τη φωτιά

Αννέτα Παπαθανασίου, Παίζοντας με τη φωτιά (2014)

  Παίζεται στο Δαναό, αύριο νομίζω είναι η τελευταία μέρα, αξίζει να το δείτε. Έχω δει κάποια ντοκιμαντέρ που αναφέρονται στο Αφγανιστάν, αυτό ίσως είναι το καλύτερο. Στην αφήγησή της η Αννέτα φαίνεται να πέφτει από τα σύννεφα, αλλά αυτό μπορεί να είναι σκηνοθετικό τέχνασμα. Ξέρω τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν, και με αρκετές λεπτομέρειες, απλά με το ντοκιμαντέρ της προστέθηκαν κι άλλες. Ίσως να μην είναι γενικότερα γνωστό ότι το Ισλάμ βλέπει με λοξό μάτι τις τέχνες, όμως όλοι ξέρουν ότι η γυναίκα καταπιέζεται, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, στον μουσουλμανικό κόσμο. Ήξερα ότι κάποιες γυναίκες που έπαιξαν θέατρο ή σινεμά είχαν δολοφονηθεί, ενώ πολύ περισσότερες είχαν δεχθεί απειλές για τη ζωή τους και τη ζωή των οικείων τους. Στο ντοκιμαντέρ αυτό είδα αυτές τις γυναίκες να μιλάνε μπροστά στην κάμερα.

  Μπορεί τους Ταλιμπάν να τους έδιωξαν οι αμερικάνοι αλλά το πνεύμα τους έμεινε. Και βλέποντας αυτή την ταινία συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά τι σημαίνει δικτατορία της πλειοψηφίας, τι σημαίνει καταδίωξη του διαφορετικού. Θαυμάζω τη Δύση για την ανοχή της στο διαφορετικό, αυτό σημαίνει πραγματική δημοκρατία, και με χαρά βλέπω και την Ελλάδα να κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, παρά τους αντιρρησίες. Απλά αναρωτιέμαι αν η Δύση πρέπει να δείχνεται ανεκτική απέναντι σ’ αυτούς που προγραμματικά είναι ενάντια στην ανοχή στο διαφορετικό.