Christophe Barratier, Les choristes

Christophe Barratier, Les choristes (2004)

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Chorus_%282004_film%29

  Μου το είχε πει ο Κώστας Τσαντίνης, ο διευθυντής μου στο 40^ο Λύκειο Αθήνας όπου πήρα μετάθεση το 1987. Το έλεγαν οι ρωμαίοι: «Να μη περάσει μέρα χωρίς να γράψεις μια γραμμή». Μου το είπε πρώτα στα λατινικά, αλλά δεν μπορώ να το βρω στη google.

  Βέβαια οι ρωμαίοι δεν μπορούσαν να φανταστούν πού θα έφτανε η τεχνολογία μετά από 2000 χρόνια, και ότι σχεδόν όλος ο κόσμος, ειδικά η νεολαία, θα έγραφε τουλάχιστον μια γραμμή κάθε μέρα: στο κινητό, σε sms, ή στον τοίχο στο facebook. Εγώ, επειδή είμαι πιο απαιτητικός, αποφάσισα να γράφω επί πλέον δυο γραμμές, καθόλου φιλόδοξες, και για τις μη ασιατικές ταινίες που μου αρέσουν. Για τις ιρανικές το έχω πάρει εργολαβικά το θέμα, να γράφω για κάθε ιρανική ταινία που βλέπω, όντας δεδηλωμένος φαν του ιρανικού κινηματογράφου. Σήμερα όμως θα γράψω για τη «Χορωδία».

  Μου θύμισε πολύ τον συγχωρεμένο Ρόμπιν Ουίλιαμς και την ταινία του «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Ένας καλόψυχος (δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη χαρισματικός) καθηγητής σε ένα σχολείο που είναι περίπου αναμορφωτήριο, θα καταφέρει να κερδίσει την αγάπη και το ενδιαφέρον των ατίθασων μαθητών οργανώνοντάς τους σε χορωδία. Χρόνια αργότερα δυο μαθητές του θα συναντηθούν. Ο ένας από τους δυο έχει στην κατοχή το ημερολόγιό του. Ο άλλος, χάρη σ’ αυτό τον καθηγητή και στο ενδιαφέρον που του έδειξε, έγινε επιτυχημένος μουσικός, διευθυντής ορχήστρας.

  Συνήθως μιλάμε για χαρισματικούς δασκάλους. Η γνώση του αντικειμένου το οποίο διδάσκει ένας δάσκαλος και η μεταδοτικότητα είναι βασικές παράμετροι, αλλά υπάρχει και μια ακόμη, ίσως πιο σημαντική: η αγάπη για τους μαθητές, η οποία μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Και ο καθηγητής αυτός αγαπούσε τους μαθητές του.