Bahram Beizai, Amo Sibilo

Bahram Beizai, Amo Sibilo (Uncle mustache, 1969)

http://www.imdb.com/title/tt0064016/

  Μετά το Safar του Bahram Beizai έχουμε άλλη μια ταινία μικρού μήκους, κι αυτή χωρίς υπότιτλους.

  Ο γέρος παρατηρεί από το δωμάτιό του κάποια παιδιά να παίζουν μπάλα σε μια αλάνα. Εκνευρίζεται με τις φωνές τους, τα κυνηγάει, τους παίρνει τις μπάλες, αυτά τον κοροϊδεύουν.

  Κάποια φορά η μπάλα πετάγεται πάνω από την ταράτσα του σπιτιού του. Ένα παιδί πηγαίνει να την πάρει, όμως πέφτει και τσακίζεται. Νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με σπασμένα χέρια πόδια.

  Ο γέρος έχει κατά βάθος καλή καρδιά. Επισκέπτεται το παιδί στο νοσοκομείο, ενώ τα άλλα κρύβονται τρομαγμένα. Από ένα καλάθι στο νοσοκομείο είχε μαζέψει μια ανθοδέσμη. Την τοποθετεί στο βάζο που είναι πάνω στο κομοδίνο. Όμως αυτό που κουβαλάει από πριν μαζί του είναι μια μπάλα. Την αποθέτει στα πόδια του παιδιού, που έχει σκεπασμένο το πρόσωπό του με ένα σεντόνι κάνοντας το κοιμισμένο. Δεν έχει αντιληφθεί τίποτα. Ο γέρος κάνει πως φεύγει κτυπώντας την πόρτα, αλλά μένει μέσα. Το παιδί ξεσκεπάζεται, ενώ οι φίλοι του πετάγονται από τις κρυψώνες τους. Βλέπουν με έκπληξη την μπάλα. Ο γέρος τους χαμογελάει, τα χαιρετάει με μια βαθιά υπόκλιση και φεύγει.

  Θυμήθηκα μια ανάλογη ιστορία (είπαμε, αυτοβιογραφούμαι μέσω των κριτικών μου).

  Ήμασταν στην ηλικία τους και παίζαμε μπάλα στην αγιά Τριάδα. Η δασκάλα η συγχωρεμένη κα Ελένη που έφυγε το καλοκαίρι, μας κυνηγούσε. Ήταν μεσημέρι και της χαλάγαμε τη σιέστα της, καθώς το σπίτι τους ήταν ακριβώς δίπλα. Εμείς επιμέναμε να επιστρέφουμε και αυτή να μας κυνηγάει.

  Το επόμενο πρωί φυσικά ήμασταν όλοι στη σέντρα.

  Όχι όλοι.

  Ο Σωτήρης ο Κατεργιαννάκης, με την δεξιά του παλάμη κλειστή δείχνοντας προς τα πάνω και ανοιγοκλείνοντας το δείχτη, στη χειρονομία που κάνουμε όταν καλούμε κάποιον να έλθει κοντά μας, φωνάζει κοιτάζοντας προς τους υπόλοιπους μαθητές που ήταν παραταγμένοι στην αυλή: -Έλα και εσύ Γιάννη, έλα, έλα.

  Ο Γιάννης ήταν ο Γιάννης ο Σαραντώνης, γιος ενός από τους δασκάλους.

  -Ήταν και ο Γιάννης μαζί σας;

  -Ήταν, ήταν.

  Συσκέπτονται οι δάσκαλοι.

  -Ε, τι λέτε, να τους τη χαρίσουμε για πρώτη φορά; Αλλά να μην το ξανακάνουνε.

  -Να τους τη χαρίσουμε.

  Χάρη στο Σωτήρη τη γλιτώσαμε. Πάντως δεν θυμάμαι αν το ξανακάναμε ή όχι.